Παρασκευή 29 Δεκεμβρίου 2017

Ο ΓΚΙΖΟ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟΥ

Η συνεχής μελέτη του κομμουνιστικού μανιφέστου των Μαρξ και Ένγκελς δεν αποτελεί μια στείρα ''αρχαιολατρεία''.
Είναι μια επιτακτική ανάγκη για την κατανόηση όσων συμβαίνουν γύρω μας. Η αξία του κειμένου αυτού έγκειται στο γεγονός ότι 170 χρόνια μετά την εκδοσή του, παραμένει φρέσκο και βοηθάει κάθε συνειδητό πολίτη.
Στην εισαγωγή λοιπόν αναφέρει την ιερή συμμαχία της γερασμένης Ευρώπης ενάντια στο φάντασμα του κομμουνισμού. Είναι ο Πάπας , ο τσάρος , ο αυστριακός Μέτερνιχ και ο γάλλος Γκιζό.
Θα σταθούμε στο τελευταίο όνομα του Γκιζό που σίγουρα έχει ενδιαφέρον αφού το αναφέρουν οι συγγραφείς στην εισαγωγή του Μανιφέστου.
Ο Φρανσουά Γκιζό ήταν ο κυβερνήτης της Γαλλίας επί βασιλείας Λουδοβίκου Φίλιππου για δέκα χρόνια περίπου, δηλαδή 1840 έως 1850. Ο βασιλιάς έλεγε γι'αυτόν χαρακτηριστικά ότι είναι το στόμα του!
Εκτιμούσε ότι δεν πρέπει να αλλάξει τίποτε στο σύστημα και απλώς να ασχολούνται οι πολίτες με την ανάπτυξη του πλούτου.
Γι' αυτό έχει αποδοθεί στον Γκιζό η προτροπή: Πλουτίστε!
Ακόμα κι αν δεν την έχει πει, ένα είναι το σίγουρο. Αυτό ήταν η ουσία της πολιτικής του!
Η πολιτική του ήταν αυτή της πεισματικής ακινησίας. Μισούσε και πολεμούσε κάθε προσπάθεια ανανέωσης.
Η διαφθορά έπαιζε πρωταρχικό ρόλο στην Γαλλία την εποχή εκείνη και ο Γκιζό κυβερνούσε στηριζόμενος στην εξαγορά συνειδήσεων!
Καταλαβαίνουμε λοιπόν , γιατί γίνεται ειδική αναφορά στο όνομά του, στην εισαγωγή μάλιστα του κομμουνιστικού Μνιφέστου!

Τετάρτη 20 Δεκεμβρίου 2017

ΚΑΤΙ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΓΙΣΤΟ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

Ο Μανώλης Σπανάκης είναι ένας κρητικός με γοητευτικό λόγο.
Έχει πολλά ταλέντα και ακούγοντας την εκπομπή του ''απόδειπνο'' κάθε Τετάρτη βράδυ 8 με 9 στον ρ/φ σταθμό Κόκκινο Κρήτης 88,4, ευτυχώς διαδικτυακά την ακούμε σε κάθε γωνιά, μαθαίνω πολλά.
Άλλωστε γι' αυτό υπάρχει το διαδίκτυο, να γνωρίζουμε ενδιαφέροντες ανθρώπους που κάτω από άλλες συνθήκες δεν θα μαθαίναμε ποτέ την ύπαρξή τους και αυτοί δεν μάθαιναν την δική μας.
Σήμερα 20/12/2017 σε ένα ιδιαίτερα για μένα φορτισμένο κλίμα πάτησα στο διαδίκτυο για να ακούσω την εκπομπή. Η επιλογή μουσικής ήταν μια όαση στο κουρασμένο μυαλό μου.
Όμως η αναφορά του στον παγκόσμιο κρητικό τον Καζαντζάκη με έβαλε να ανοίξω και να διαβάσω πάλι και σας μεταφέρω κάποιο ψήγμα από τον « Ο Χριστός ξανασταυρώνεται».

το καλό (παπα Φώτης) πάνω
το κακό (παπα Γρηγόρης) κάτω

...Στο βιβλίο φανερώνεται ο διαχρονικός δοσιλογισμός του ελληνικού έθνους και η υποτέλεια στον εκάστοτε κατακτητή, προκειμένου να εξασφαλισθούν κάποια προνόμια...

«η συνείδηση που μένει για χρόνια στάσιμη και δεν μάχεται να αλλάξει, βαλτώνει, γίνεται πέτρα που δεν σπάει». Ο λαός ακολουθεί τις προσταγές των αρχόντων του, όντας άβουλο έρμαιο της εκάστοτε αρχής που λειτουργεί όχι για το συμφέρον του, αλλά για την προάσπιση των κεκτημένων της και των οφίτσιων.

Κυριακή 17 Δεκεμβρίου 2017

ΛΑΘΟΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΡΟΣΒΟΛΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

Σήμερα 17/12/2017 Κυριακή, πέρασα μπροστά από το κλειστό γήπεδο της ΕΑΠ γωνία Ηπείρου και Φαβιέρου στην εορτάζουσα συνοικία του Αγίου Διονυσίου της Πάτρας.
Το κτίριο που για χρόνια δεν ήταν σε καλή
κατάσταση,τουλάχιστον εξωτερικά, το τελευταίο καιρό έχει ανακαινιστεί και είναι πολύ περιποιημένο!
Δυστυχώς όμως η μαρμάρινη πινακίδα στην πρόσοψή του ξύπνησε μνήμες αιματοβαμμένες.
Αμέσως μετά την πτώση της χούντας το 1974, είχε ασβεστωθεί το όνομα του χουντικού γενικού γραμματέα Αθλητισμού συνταγματάρχη Κωνσταντίνου Ασλανίδη( ο γνωστός από το ''κάθε χωριό και γυμναστήριο'') στην μαρμάρινη πλάκα,επί των ημερών του οποίου έγιναν τα εγκαίνια και είχαν αφήσει τα ονόματα μόνο των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου.
Αυτή η ενέργεια είχε γίνει σε όλη τη χώρα για να μην υπάρχουν τα ονόματα αυτών που υπηρέτησαν το χουντικό καθεστώς και ήσαν άμεσα ή έμμεσα υπεύθυνοι για τις δολοφονίες , τα βασανιστήρια, το Πολυτεχνείο, το Κυπριακό...
Η ανακαίνιση λοιπόν του γηπέδου της ΕΑΠ δεν περιορίστηκε στα ουσιαστικά, αλλά κάποιο ανόητο χέρι από χαζομάρα, καθάρισε τον ασβέστη από την πινακίδα που έκρυβε το όνομα του Ασλανίδη και μάλιστα αποκατέστησε πλήρως την μαρμάρινη αυτή πινακίδα στο παλαιό... κλέος της, ώστε να φαίνονται τα ονόματα από μακρυά!
ΕΚΚΛΗΣΗ σε κάθε Δημοκρατικό πολίτη της Πάτρας, αύριο κιόλας να σβηστεί το όνομα από την πλάκα, ΟΧΙ με ασβέστωμα πλέον,αλλά να ξυστεί ΟΡΙΣΤΙΚΑ με σμίλη!

ΤΟΠΙΚΕΣ ΜΟΝΑΔΕΣ ΥΓΕΙΑΣ του Σταμάτη Βαρδαρού

Μία ακόμη Τοπική Μονάδα Υγείας (ΤΟΜΥ) εγκαινιάσαμε με τον Υπουργό Υγείας Ανδρέα Ξανθό, αυτή τη φορά στο Ηράκλειο της Κρήτης, παρουσία του Περιφερειάρχη Κρήτης,τοπικών βουλευτών,της διοίκησης της 7ης ΥΠΕ και της τοπικής κοινωνίας. 
Είναι η πρώτη ΤΟΜΥ από τις 25 που έχουν προβλεφθεί συνολικά για την Κρήτη και η τέταρτη συνολικά δομή μετά τις άλλες τρεις που εγκαινάστηκαν νωρίτερα μέσα στην εβδομάδα, στη δυτική Θεσσαλονίκη, παρουσία του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα.
 Η υλοποίηση της παρέμβασης συνεχίζεται το επόμενο διάστημα και στις υπόλοιπες περιοχές της χώρας, με έμφαση στα μεγάλα αστικά κέντρα.
 Οι νέες αυτές δομές αποσκοπούν να αποτελέσουν ένα "άλλο" παράδειγμα στον χώρο της υγείας με προσανατολισμό στην οικογενειακή ιατρική, στην πρόληψη και αγωγή υγείας, στην ανάπτυξη του Ατομικού Ηλεκτρονικού Φακέλου και στη λειτουργία της διεπιστημονικής ομάδας υγείας, δωρεάν στη διάθεση των πολιτών.

« Παρέμβαση με καθαρά ταξικό πρόσημο, που αυξάνει την χωρητικότητα του Εθνικού Συστήματος Υγείας! »

400 ΕΥΡΩ του Κώστα Κακκαβά

Ναι γιατί...
και 400€ για τον άνεργο είναι σημαντικά ...

Γιατί εσείς πάντα "πορφυρογέννητοι " ζούσατε μια ζωή παρασιτικά από το κρατικό χρήμα ...και δεν ήσασταν ποτέ άνεργοι...

Γιατι εσείς δεν νιώσατε ποτέ, τι είναι να μην έχει το παιδί σας, χαρτζιλίκι τις γιορτές ...


Γιατί τα 400€ δεν είναι πως σώζουν αλλά είναι μια συμβολική κίνηση με ταξικό πρόσημο μέσα σε συνθήκες σκληρής επιτήρησης ...

Είναι το συμβολικό δώρο του νέου στην κοπέλα, στην μητέρα, στον αδερφό, στην γιαγιά ...είναι η αξιοπρέπεια.

Σάββατο 16 Δεκεμβρίου 2017

Ο ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΟΣ ΔΕΞΙΟΣ ΗΓΕΤΗΣ

Σήμερα 16/12/2017, διάβασα το παρακάτω σχολιασμό κατά την έναρξη του συνεδρίου της δεξιάς παράταξης:
« Ορισμένες αναφορές του συγγραφέα και φιλοσόφου Στέλιου Ράμφου, ο οποίος ως καλεσμένος στο 11ο συνέδριο ήταν εκ των ομιλητών, προκάλεσαν την απάντηση του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Ο κ. Ράμφος αναφέρθηκε σε έλλειψη αυτογνωσίας και αυτοκριτικής του πολιτικού συστήματος και ο κ. Μητσοτάκης αμέσως μετά πήρε το λόγο και ανέφερε: "Η ΝΔ έχει κάνει την αυτοκριτική της για το παρελθόν. Όμως η ΝΔ, παρά τα λάθη της ήταν πάντα στη σωστή μεριά της ιστορίας κ. Ράμφο. Δεν είμαι σίγουρος ότι η σημερινή κυβέρνηση αντέχει την αυτοκριτική γιατί αν την έκανε θα έπρεπε να κάνει τη μόνη αξιοπρεπή επιλογή, να αποχωρήσει από την εξουσία. Αν δεν δαμάσει κανείς τα εσωτερικά του Εξάρχεια, τότε δεν θα μπορέσει να αντιμετωπίσει και τα πραγματικά Εξάρχεια" είπε χαρακτηριστικά ο κ. Μητσοτάκης ».
- Όχι αγαπητέ επικεφαλής της δεξιάς, δεν έχουμε εμείς να δαμάσουμε εσωτερικά Εξάρχεια γιατί ό,τι νοιώθουμε το εξωτερικεύουμε, δεν είμαστε κομπλεξικοί να το κρατάμε μέσα μας!  Αν  κρατάς πράγματα μέσα σου, όπως παραδέχεσαι, τότε ναι...έχεις δίκιο...είσαι βαθιά προβληματικός γιατί δεν άφησες τον εαυτό σου λεύτερο! Κάντο όμως έστω και τώρα, πάντα υπάρχει χρόνος! 

Πέμπτη 14 Δεκεμβρίου 2017

Η ΝΕΟΛΑΙΑ ΣΥΡΙΖΑ ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ

Την Τετάρτη 13/12, μέλη της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ Πειραιά βρεθήκαμε ξανά στο Δημοτικό Συμβούλιο Σαλαμίνας, προκειμένου να στηρίξουμε ψήφισμα καταδίκης της δράσης των ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής στην περιοχή.
Για ακόμα μία φορά, όπως και σε προηγούμενο αίτημα, υπογεγραμμένο μάλιστα από περισσότερους από 25 δημότες, η πλειοψηφία του Δημοτικού Συμβουλίου αρνήθηκε να εισάγει προς συζήτηση το συγκεκριμένο ζήτημα. Η δράση των φασιστών στη Σαλαμίνα έχει ενταθεί το τελευταίο διάστημα, με επιθέσεις και τραμπουκισμούς σε βάρος αντιφασιστών και με αποκορύφωμα την πρόσφατη επίθεση στο Εργατικό Κέντρο Σαλαμίνας. Η δημοτική αρχή και η πλειοψηφία του Δημοτικού Συμβουλίου καταψήφισαν απροκάλυπτα για άλλη μία φορά το αίτημα συζήτησης, ενώ τα επιχειρήματα που επικαλέστηκαν δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα και την πολιτική σύγκρουση, που διεξάγεται εντός της κοινωνίας.  Η δημοτική αρχή σε αυτή την επίθεση δεν βλέπει Χρυσαυγίτες, αλλά γενικά «κουκουλοφόρους», συγκαλύπτοντας ουσιαστικά την εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής,  παρά τη συγκεκριμένη καταγραφή του περιστατικού από την αστυνομία, η οποία προσήγαγε και κάποιους εκ των φασιστών.
Το Δημοτικό Συμβούλιο Σαλαμίνας οφείλει να καταδικάσει τη δράση των ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής, αλλά και να αποφασίσει τον αποκλεισμό της εγκληματικής συμμορίας από οποιαδήποτε δημόσια δράση και εκδήλωση του δήμου.
Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ Πειραιά
14/12/2017

Τετάρτη 13 Δεκεμβρίου 2017

Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΕΙ ΠΑΛΙ ΜΕ ΤΟΝ ΛΑΟ

« τις κυβερνήσεις τις ανεβάζει και τις ρίχνει ο Λαός, οφείλω σαν πολίτης να εκφράζω την δυσαρέσκειά μου όταν η δικαιοσύνη μεροληπτεί στις αποφάσεις της »

« πρέπει να προστατέψουμε τους πιο αδύναμους »

« υπάρχει θέμα παραγωγής και διάχυσης ψευδών ειδήσεων »

« μπορώ να επικοινωνώ απ'ευθείας με τον Λαό, χωρίς σημειώματα, η κυβέρνηση αυτή συγκρούεται με τα συμφέροντα »

« κάθε πολιτικός οφείλει να μην αφήνει καμία σκιά για τα περιουσιακά του στοιχεία »

« βασική επιδίωξή μου είναι να καταγραφεί η παρουσία μου, σαν στήριξη του Δίκαιου και της Δημοκρατίας »

ΕΡΤ3 13/12/2017

100 ΧΡΟΝΙΑ ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ του Ν.Φίλη*







Γιατί η Οκτωβριανή Επανάσταση συνεχίζει να μας εμπνέει σήμερα, παρά την κατάρρευση των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού»; Μια κατάρρευση που στην ουσία είχε προηγηθεί του 1989.
Τα καθεστώτα αυτά είχαν εξαντλήσει την προωθητική τους δύναμη όπως είχε διαγνώσει ο Μπερλινγουέρ την επομένη της σοβιετικής εισβολής στο Αφγανιστάν το 1980. 
Για να απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό πρέπει να τοποθετήσουμε την επανάσταση στο μεγάλο ταμπλό της ιστορίας. Τα χρόνια της επανάστασης και τα αμέσως επόμενα σηματοδοτούν ένα δημοκρατικό, πολιτιστικό και πολιτικό κίνημα, για το οποίο εύστοχα ένας μεγάλος μαρξιστής διανοούμενος, ο Λούκατς,  είχε γράψει ότι εκείνα τα γεγονότα υπήρξαν η ψυχή της Ευρώπης. Και όπως συμπλήρωσε μια άλλη σπουδαία προσωπικότητα, ο φιλόσοφος Έντμουντ Χούσερλ, «τα γεγονότα πριν και μετά τον Οκτώβρη, ανέτρεψαν τις καθιερωμένες φόρμες σκέψης και ανάλυσης της πραγματικότητας και δείχνουν ότι το Πνεύμα προηγείται πάντοτε της Ιστορίας». Το πνεύμα που συμπυκνώνει και εκφράζει την κοινωνική δυναμική την οποία μάλιστα ανατροφοδοτεί. 
Συντρόφισσες και σύντροφοι με δεδομένες τις πολλές ψυχές του ΣΥΡΙΖΑ, η κεντρική ιστορικότητά του, μας κάνει να αισθανόμαστε με δέος ότι είμαστε τέκνα εκείνης της ιστορίας, ότι είμαστε παιδιά του Οκτώβρη και εγγόνια του 1848 και του Κομμουνιστικού Μανιφέστου.  Δεν θα είμασταν εδώ, αν δεν εμπνεόμασταν από όλα αυτά. Για να κάνουμε πολιτική για τους ίδιους σκοπούς με άλλα μέσα, δημοκρατικά. Η σύγχρονη Αριστερά πέρασε από πολλούς εμπλουτισμούς και μετασχηματισμούς, παραμένοντας ταυτόσημη με τις κεντρικές απελευθερωτικές ιδέες του μεγάλου Οκτώβρη. Ο μεγάλος Οκτώβρης δεν υπήρξε ένα μονοσήμαντο  ιδεολογικά και τοπικά προσδιορισμένο γεγονός, υπήρξε η μήτρα πολλών επαναστατικών διαδρομών στον 20ο αιώνα.
Ο Λένιν, ο Τρότσκυ, αλλά και η Λούξεμπουργκ και λίγο μετά ο Γκράμσι εκπροσωπούν παράλληλες αναζητήσεις στην μεγάλη περιπέτεια της κοινωνικής απελευθέρωσης και του σοσιαλισμού. Από την πρώτη στιγμή η σχέση Δημοκρατίας και Σοσιαλισμού υπήρξε κεντρικό ζήτημα και παρέμεινε ζωογόνο για την επαναστατική διαδικασία τουλάχιστον ενώ το παιχνίδι ήταν ανοιχτό σε ολόκληρη την Ευρώπη . Όταν λοιπόν επιδιώκουμε να βρούμε τις ρίζες μας τον Οκτώβρη, είναι ακριβέστερο να μιλούμε για μια αναζήτηση ΚΑΙ μέσα στον Οκτώβρη. Όπως άλλωστε έχει ειπωθεί λίγο προκλητικά, σε κάθε χώρα υπήρξε ένας αταίριαστος γάμος του Οκτώβρη το λαϊκό κίνημα και τις παραδόσεις της κάθε χώρας. Μέσα στον 20ο αιώνα αναλόγως και των κοινωνικοοικονομικών εξελίξεων σε κάθε χώρα  διαμορφώθηκαν τελικώς οι διαφορετικοί δρόμοι προς τον Σοσοαλισμό. Έτσι καταλήξαμε  στην Ευρώπη και στην Ελλάδα στον δημοκρατικό δρόμο προς τον σοσιαλισμό ως της μόνης στρατηγικής επιλογής της σύγχρονης ριζοσπαστικής Αριστεράς, εμπνεόμενοι από την εμβληματική φράση του Νίκου Πουλαντζά ''ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρξει''.
Είναι καταρχάς αδύνατον να καταλάβουμε τον Οκτώβρη του 1917 έξω από την ευρωπαϊκή διανοητική παράδοση. Η Οκτωβριανή Επανάσταση είναι παιδί του Διαφωτισμού. Η σύνδεση είναι αδιάρρηκτη, πολλαπλή και οργανική. Η ιδέα της απελευθέρωσης, της ισότητας, της αλληλεγγύης βρίσκονται στον πυρήνα του οράματος για ένα νέο κόσμο – και τον νέο άνθρωπο. Οι Μπολσεβίκοι, τουλάχιστον η ηγεσία τους, κάθε άλλο από αποκομμένοι από τα ιδεολογικά τεκταινόμενα της  Ευρώπης ήταν.
 Τα κείμενά τους βρίσκονται σε απευθείας διάλογο με αντίστοιχα ευρωπαϊκά, κατέχοντας κεντρική θέση στη διανοητική παραγωγή της εποχής που αφορούσε στο πέρασμα στον σοσιαλισμό. Το ίδιο το σχήμα της μετάβασης μάλιστα αποτελούσε ριζική τομή στον τρόπο που αντιλαμβάνονταν οι άνθρωποι την ιστορικότητά τους, αφού ο χρόνος πια οργανωνόταν με βάση την διαδοχή των κοινωνικών καθεστώτων (ή τις επαναστάσεις). Το καινούργιο που κομίζει η Επανάσταση είναι η γενικευμένη αισιοδοξία: αισιοδοξία ότι έχουμε φτάσει στο τελευταίο, πιο εξελιγμένο στάδιο της ιστορίας, αισιοδοξία ότι ο νέος άνθρωπος και η νέα κοινωνία θα είναι το αποτέλεσμα μιας εξελικτικής διαδικασίας που θα βαίνει προς την τελειοποίησή της.
Όσο είναι παιδί του Διαφωτισμού, άλλο τόσο η Επανάσταση είναι και παιδί του πολέμου. Οι ιδεολογικές διεργασίες που θα οδηγούσαν στο 1917 είχαν ξεκινήσει ήδη από τις αρχές του αιώνα. Είχαν γίνει και τα προηγούμενα χρόνια επαναστατικές απόπειρες, αποτυχημένες όμως. Ο ενδοϊμπεριαλιστικός πρώτος παγκόσμιος πόλεμος ήταν από τις καθοριστικότερες συγκυρίες για την επιτυχία της επανάστασης. Το μέγεθος και η καταστροφικότητά του ήταν κάτι ασύλληπτο για τους ανθρώπους της εποχής. Οι νεκροί και οι τραυματίες ανέρχονταν σε δεκάδες εκατομμύρια. Ο κόσμος άλλαζε δραματικά. Τα θεμέλια των μεγάλων αυτοκρατοριών της Ευρώπης έτριζαν. Οι δύο από αυτές διαλύθηκαν, η τρίτη μεταμορφώθηκε εκ βάθρων. Τα ιδανικά με τα οποία είχε πορευτεί η Ευρώπη μέχρι τότε αμφισβητούνταν και μαζί φαινόταν ότι όλα τα ενδεχόμενα ήταν τότε ανοιχτά.
Στη Ρωσία, οι πολιτικές και κοινωνικές δυσαρέσκειες συνάντησαν τη δυσαρέσκεια που προκαλούσε ο πόλεμος. Το αίτημα για το σταμάτημα του πολέμου ήρθε μαζί με το αίτημα για ριζική αναμόρφωση της κοινωνίας. Το ένα δεν υπήρχε, ούτε είχε νόημα, χωρίς το άλλο. Και βέβαια, είναι σημαντικό να σκεφτούμε πως οι Μπολσεβίκοι πετυχαίνουν την έξοδο της Ρωσίας από τον πόλεμο, όταν η φρενίτιδα του εθνικισμού είχε πιάσει στα δίχτυα της ακόμη και τους πιο σημαντικούς διανοούμενους της Ευρώπης. Η πλειοψηφία της σοσιαλδημοκρατίας ψήφισε υπέρ των στρατιωτικών εξοπλισμών του γερμανικού ιμπεριαλισμού, με το απαράδεκτο σύνθημα ''είμαστε πρώτα Γερμανοί, μετά σοσιαλδημοκράτες''. 
Γύρω από την αναγκαία φυσιογνωμία της ρωσικής επανάστασης την παραμονή του πολέμου κορυφώθηκαν διαφορετικές και συγκρουόμενες αντιλήψεις. Η μια ήθελε την επανάσταση ως γραμμική εξέλιξη να περάσει μέσα από το αστικοδημοκρατικό στάδιο. Ακόμα και μεγάλοι μαρξιστές όπως ο Πλεχάνωφ υποστήριζε αυτήν την άποψη. Κι αυτή η αντίληψη εξηγεί γιατί ακόμα και μέχρι τον Σεπτέμβρη τα Σοβιέτ , ακόμα και οι μπολσεβίκοι αρνούνταν να αναλάβουν την εξουσία. Σε αυτό τον δισταγμό σε αυτήν την ταλάντευση έβαλε τέλος η ισχυρότερη βούληση και η ακλόνητη αποφασιστικότητα του Λένιν που είχε διαγνώσει μοναδικά την ιστορική στιγμή. 
Είναι σημαντική η παρατήρηση του Γκράμσι ότι στην επανάσταση είναι η θέληση του ανθρώπου που θριαμβεύει, ότι το επαναστατικό προτσές συγκροτεί μια σχέση ισορροπίας, μια αμοιβαία επίδραση ανάμεσα στον συσχετισμό δύναμης και τις πρωτοβουλίες ή την δράση του υποκειμένου που θέλει την αλλαγή. Ή όπως το έθετε ο Τρότσκυ με έξοχα παραστατικό τρόπο:  όταν οι συνθήκες έχουν ωριμάσει ένας τοκετός με ορισμένη ημερομηνία είναι το ίδιο αναπόφευκτος για το μητρικό όργανο όσο και για τον καρπό του. Με δυό λόγια η επανάσταση ήταν αποτέλεσμα της αποδιάρθρωσης που προκάλεσε ο 1ος παγκόσμιος πόλεμος. Η Ρωσία αποτελούσε τον αδύναμο κρίκο με αποτέλεσμα η βιομηχανική επανάσταση να μην ολοκληρωθεί ποτέ από την ρωσική αστική τάξη. Γι' αυτό άλλωστε ο Λένιν εφάρμοζε στην πράξη την θεωρία  ότι ο ιμπεριαλισμός αποτελεί το ανώτερο στάδιο του καπιταλισμού και δεν επέμεινε στην προγούμενη ανάλυσή του για την γενικευμένη υπερσυγκέντρωση που είχε αναπτύξει πρωτύτερα στο έργο του ''η ανάπτυξη του καπιταλισμού στη Ρωσία'' .
Η σημασία της Οκτωβριανής Επανάστασης δεν έγκειται μόνο στο γεγονός της κατάλυσης του τσαρικού καθεστώτος. Έγκειται σε δύο πράγματα:  αφενός στον τρόπο που οραματίστηκε ένα νέο κόσμο, ριζικά διαφορετικό από τον προηγούμενο και αφετέρου στο γεγονός ότι στο επίκεντρο του κόσμου αυτού ήταν ο συνδυασμός του εκδημοκρατισμού και του εκσυγχρονισμού, του ανθρώπου και της μηχανής, με επίκεντρο τον άνθρωπο. Η ρωσική πρωτοπορία στην τέχνη είναι αποκαλυπτική τόσο για το συνδυασμό των δύο στόχων όσο και για τις ελπίδες και τις προσδοκίες που δημιούργησε.
Ο εκδημοκρατισμός: ήταν μια προσπάθεια που αφορούσε όλες τις όψεις της κοινωνικής ζωής. Αργή και πολλές φορές δύσκολη διαδικασία, που συχνά βρισκόταν αντιμέτωπη με την εγκατεστημένη στον κρατικό μηχανισμό εξουσία του παλαιού καθεστώτος. Τα συμβούλια των εργατών, για παράδειγμα, αποτέλεσαν το νέο όργανο αυτοδιαχείρισης των εργοστασίων. Συγκλονιστική αλλαγή που δεν ήξεραν πώς να διαχειριστούν ούτε και όσοι υποστήριζαν την επανάσταση, όντας ωστόσο πιο μετριοπαθείς – πόσο μάλλον όσοι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο αποτελούσαν μέρος τους προηγούμενης κατάστασης.
 Παρόμοιες αλλαγές συνέβησαν σε όλους τους τομείς της οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Ξεχωριστή αναφορά θα πρέπει να κάνουμε στην αναβάθμιση της θέσης των γυναικών.  Για πρώτη φορά στο πλαίσιο της επανάστασης οι γυναίκες αντιμετωπίστηκαν ισότιμα με τους άνδρες. Όχι μόνο αποκτούν πλήρη πολιτικά δικαιώματα, αλλά θεσπίζεται με νόμο η ισότητα της αμοιβής για την ίδια εργασία. Ο ίδιος ο Λένιν το '19 είχε πει ότι μέσα σε δύο χρόνια σε μια χώρα η εξουσία των σοβιέτ έκανε πολύ περισσότερα Η αναγνώριση μάλιστα του ανθρώπου ως πολίτη, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, ήταν η διαδικασία μέσα από την οποία ενσωματώθηκαν κοινωνικές ομάδες αποκλεισμένες ως τότε από οποιαδήποτε πολιτική διεργασία και σφυρηλατήθηκε η ενότητα της ΕΣΣΔ.
Η πρόοδος: Η Οκτωβριανή Επανάσταση δεν υπάρχει έξω από την εποχή της. Η λατρεία της μηχανής υπερέβαινε τις διαφορές της πολιτικής ιδεολογίας. Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει ότι  ο τρόπος που οραματίστηκαν, ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια της Επανάστασης, τη συνύπαρξη ανθρώπου και μηχανής δεν είχε πολιτικό πρόσημο. Η τεχνογνωσία θα αποτελούσε θεωρητικά τη βάση για την πραγμάτωση μιας ουτοπίας που θα απελευθέρωνε τους ανθρώπους από τα δεσμά τους. Η μηχανή θα βοηθούσε στον εκσυγχρονισμό (κεντρικό αίτημα της Οκτωβριανής Επανάστασης) και στην πραγμάτωση των πλήρων δυνατοτήτων του ανθρώπου. Από την άλλη, πολύ γρήγορα άρχισε να διαφαίνεται ότι στην καρδιά της προσδοκώμενης ουτοπίας υπήρχε και το αντεστραμμένο της είδωλο.
Η γιορτή του πρώτου καιρού κράτησε για λίγο. Αναμενόμενο άλλωστε. Το κενό που δημιουργεί η κατάλυση των δομών πολύ γρήγορα γεμίζει από καινούργιες που οργανώνουν από τη μια τη νέα κατάσταση, συμπαρασύρουν όμως μαζί τους και το αίσθημα μέθεξης που δημιουργεί η μη κανονικότητα. 
Πολύ γρήγορα το όραμα της Επανάστασης βρέθηκε αντιμέτωπο με την πραγματικότητα της υλοποίησής του. Η σκοτεινή πλευρά της άρχισε να διακρίνεται όλο και πιο καθαρά. Το νέο κράτος καταλήφθηκε από το κόμμα και όχι από τα σοβιέτ. Η βία, αδιαχώριστο στοιχείο, συγκροτητικό των επαναστάσεων,  άρχισε να τρυπώνει στο φαντασιακό της Επανάστασης, δημιουργώντας ρωγμές στο συμπαγές της απόλυτης αισιοδοξίας για τον νέο κόσμο.  Έχει πολύπλευρα εξηγηθεί τι είναι αυτό που οδήγησε στη δημιουργία του σοβιετικού μοντέλου, ενός μοντέλου που θυσίαζε την ατομική ελευθερία στο βωμό της συλλογικής ευημερίας. Ο εμφύλιος, η εκστρατεία των δυτικών, ο φόβος της αντεπανάστασης, η ίδια η ιστορική συγκυρία του Μεσοπολέμου και αργότερα του Ψυχρού Πολέμου είναι μερικές μόνο από τις εξηγήσεις που έχουν προταθεί. Παρά τις διαφορές, η κεντρική ιδέα παραμένει: Ελάχιστοι πια είναι αυτοί που στον 21ο αιώνα προτίθενται να υπερασπιστούν την αναπαραγωγή του σοβιετικού μοντέλου, τις σταλινικές θηριωδίες καθώς και τα αδιέξοδα μιας κοινωνικής οργάνωσης χωρίς δημοκρατικές ελευθερίες και ατομικά δικαιώματα, αλλά και της παραγωγικής διαδικασίας, χωρίς αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων και χωρίς σεβασμό στο περιβάλλον. Πολύ δε περισσότερο η ευρωπαϊκή αριστερά που, ήδη από τη δεκαετία του 1960, διαμορφώθηκε ακριβώς μέσα από την κριτική του μοντέλου αυτού και την αναζήτηση εναλλακτικών προσεγγίσεων για το τι μπορεί να σημαίνει μια σύγχρονη αριστερά, με ευρωπαϊκό χαρακτήρα, που συνειδητοποίησε  ότι ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρξει.
Η κριτική δεν σημαίνει άρνηση της κληρονομιάς. Όλοι εμείς, όσοι ανήκουμε στην Αριστερά είμαστε παιδιά της Οκτωβριανής Επανάστασης . Ένα αόρατο νήμα αγώνων και αγωνιών, διατρέχει τη γενεαλογία μας και ενώνει τον αντιφασισμό με τον αντιαποικιακό αγώνα, τους αγώνες για τα πολιτικά δικαιώματα με τον φεμινισμό, τις αναζητήσεις για τη δημοκρατική μετάβαση, τα αιτήματα για αποπυρηνικοποίηση και αυτά για την οικολογία. Αλλά κυρίως  το αίτημα που βάζει στο κέντρο των αποφάσεων, την πολιτική αντί για την οικονομία, τον άνθρωπο αντί για τους αριθμούς.
Αλλά και όσοι δεν θεωρούν τον εαυτό τους φιλικά προσκείμενο προς την κληρονομιά της Αριστεράς, ας αναλογιστούν μόνο το μεγάλο δώρο του Οκτώβρη στην ανθρωπότητα. Είναι η πραγματικότητα της Επανάστασης που δυνάμωσε τα εργατικά σωματεία και ανάγκασε τα κράτη να ακούσουν τις φωνές αυτών που πρώτα δεν είχαν φωνή. Είναι η βεβαιότητα ότι θα μπορούσε να επαναληφθεί μια παρόμοια επανάσταση που ανάγκασε τα κράτη να συστηματοποιήσουν εργατικές νομοθεσίες και να θεσμοθετήσουν την κοινωνική ασφάλιση και το κράτος πρόνοιας. Είναι ο φόβος απέναντι στον κομμουνισμό που οδήγησε τα αστικά κράτη σε πολλά αρνητικά μονοπάτια, αλλά και στην συστηματική στήριξη της μεσαίας τάξης, ως ανάχωμα στην «κομμουνιστική απειλή». Η ιστορία της Ελλάδας ως προς αυτό δεν διαφέρει από αυτήν των άλλων χωρών της Δυτικής Ευρώπης.
100 χρόνια μετά την έναρξή της, η Οκτωβριανή Επανάσταση είναι ακόμη ένα από τα μεγαλύτερα γεγονότα του 20ου αιώνα – και σίγουρα το πιο ελπιδοφόρο. Σε έναν αιώνα που σημαδεύτηκε από δύο παγκόσμιους πολέμους, το Ολοκαύτωμα, την περιβαλλοντική καταστροφή, την πυρηνική απειλή, το τέλος της ουτοπίας, η Οκτωβριανή Επανάσταση είναι αυτή που αν μη τι άλλο, αυτή που επέτρεψε στους ανθρώπους να φανταστούν έναν καλύτερο και δικαιότερο κόσμο. Και που τους γέμισε με βεβαιότητα ότι τον κόσμο αυτόν μπορούν όχι μόνο να τον φανταστούν, αλλά και να τον πραγματώσουν. Είναι αυτή η βεβαιότητα που όπλισε με θάρρος όσους έδωσαν τους μεγάλους αγώνες αντίστασης απέναντι στην κάθε είδους βαρβαρότητα του 20ου αιώνα και είναι η ίδια βεβαιότητα που μας οπλίζει με θάρρος, βούληση και φαντασία στις νέες προκλήσεις του 21ου αιώνα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτίει φόρο τιμής στα εκατομμύρια των αγωνιστών της κοινωνικής εποποιΐας σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης  που εμπνεύστηκαν από την Οκτωβριανή Επανάσταση. Στο παράδειγμα όλων αυτών θέλουμε να αναγνωρίζουμε το δικό μας δημοκρατικό μέλλον, ένα μέλλον προόδου και ευημερίας χωρίς ταξικές και άλλες ανισότητες.  Στα αυτιά μας αντηχούν ακόμη και σήμερα τα λόγια του Λένιν στην ομιλία του για την  4η επέτειο της Επανάστασης: «Εμείς αρχίσαμε αυτό το έργο. Πότε ακριβώς, σε πόσο χρονικό διάστημα, οι προλετάριοι ποιανού έθνους θα αποτελειώσουν το έργο αυτό δεν είναι το ουσιαστικό ζήτημα. Το ουσιαστικό είναι ότι ο πάγος έσπασε, ότι ο δρόμος άνοιξε, ότι ο δρόμος χαράχτηκε». 
100 χρόνια μετά διατυπώνεται το ερώτημα αν έχει κλείσει τελεσίδικα η περίοδος που ανάγεται στην έναρξη της επανάστασης. 
Ένα μεγάλο τμήμα της Αριστεράς αναζήτησε συνάφειες και στην Γαλλική Επανάσταση, είμαστε λοιπόν αναγκασμένοι να ψάχνουμε τις ρίζες μας πολύ βαθιά και πολύ διαφορετικά. Να εμπλουτίζουμε τις παραδόσεις μας, να αναζητούμε την νέα ταξικότητα σε μια περίοδο που είναι κατακερματισμένη η εργασία, ενώ οι εργαζόμενοι αναγνωρίζονται σε πολλές ταυτότητες και όχι μόνον σε αυτή που προκύπτει από την εργασία τους. Οι γυναίκες, οι διεμφυλικές σχέσεις, ο αντιαυταρχισμός συγκροτούν δυνάμεις συμμαχίες για να θέσουν το θέμα της μετάβασης στον σοσιαλισμό του 21ου αιώνα.
Καθήκον της ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι να αναζητήσει εδώ, στην Ευρώπη και παγκόσμια τις δυνάμεις της κοινωνικής αλλαγής με πρόγραμμα που δεν θα συρρικνώνεται σε τεχνικοοικονομικές ρυθμίσεις αλλά θα προωθεί βαθιές διαρθρωτικές αλλαγές.
Γι' αυτό σήμερα με συνείδηση ότι η κριτική πρόσληψη της ιστορίας μας, αποτελεί αναντικατάστατο στοιχείο της ταυτότητας του σύγχρονου αριστερού που πρέπει να επιβεβαιώνεται με την καθημερινη δράση του, αλλά και την ηθικοπολιτική παρουσία του.
Ένα κόμμα που για να υπάρξει χρειάζεται να δημιουργήσει μια σχέση δημιουργικής έντασης με την κυβέρνησή του.  Γενικότερα ο αρχηγισμός, η απορρόφηση του κόμματος από το κράτος, ο παραγοντισμός, οι τεχνοκρατικές παραμορφώσεις, η μετατροπή των ενεργών κομματικών μελών σε άκριτους οπαδούς και χειροκροτητές , μπορεί να μην έχουν ακόμα την βιαιότητα του σταλινισμού βεβαίως, αλλά δεν ξεριζώθηκαν από το αριστερό κίνημα μετά την πτώση του σταλινισμού. Είναι κίνδυνοι που στιγμάτησαν και άλλες και κίνδυνοι που ελλοχεύουν σε κάθε εποχή.
Χρειάζεται σταθερό μέτωπο εναντίωσης και θεσμοί αποτροπής και ξεριζώματος αυτών των νοοτροπιών που χαντάκωσαν πολλές φορές μεγαλειώδη κινήματα και κηλίδωσαν τις σοσιαλιστικές και κομμουνιστικές ιδέες.
* Ο Νίκος Φίλης είναι βουλευτής και πρώην υπουργός της Αριστεράς


Κυριακή 10 Δεκεμβρίου 2017

Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ ΑΡΚΑΔΙΟΥ ΑΠΟ ΕΠΙΣΚΟΠΟ

8 Νοέμβρη 1866 ανατινάχτηκε η Μονή Αρκαδίου για να μην πέσουν οι μαχητές και τα γυναικόπαιδα στα χέρια των τούρκων του Μουσταφά πασά.
Μόνοι τους απέναντι στα τουρκικά στίφη 300 μαχητές και 600 γυναικόπαιδα. Ασυνεννοησία των Ελλήνων επαναστατών για να βοηθήσουν τους ηρωικούς έγκλειστους, αλλά και προδοσία από τον επίσκοπο Λάμπης, Παΐσιο.
Ο Μουσταφά με πυροβολικό γκράμισε την δυτική πύλη και έτσι εισλεβαλαν στο μοναστήρι.
Ο ηρωικός ηγούμενος σκοτώθηκε μαχόμενος ή αυτοκτόνησε.
Λίγο μετά οι έγκλειστοι μετέλαβαν και αντίναξαν την πυριτιδαποθήκη!
Την ίδια αποφράδα μέρα ανατινάχτηκε και ο φρούραρχος της Μονής, ο Ιωάννης Δημακόπουλος.
Τον Νοέμβρη 1866 η Γενική Συνέλευση Κρήτης τον προδότη επίσκοπο που όπως γράφουν , δεν μιμήθηκε τον Παλαιών Πατρών Γερμανό και τον μαρτυρικό Πατριάρχη Γρηγόριο, αλλά τον ισκαριώτη Ιούδα!
-Οι πληροφορίες προέρχονται από πολυσέλιδο άρθρο της εφημερίδας « Ηχώ της Βιάννου » του Μανώλη Σπανάκη και υπογράφεται από τον Αλέκο Ανδρικάκη στο φύλλο Δεκεμβρίου 2016. 
Ο συγγραφέας του άρθρου έχει ξεχάσει να σημειώσει την καταγωγή του Φρούραρχου της Μονής Ι.Δημακόπουλου από την Βυτίνα Αρκαδίας, ο οποίος άφησε την θέση του ως υπασπιστής του Γενναίου Κολοκοτρώνη και πήγε σαν εθελοντής στο νησί!
προτομή στην Βυτίνα του Φρούραρχου


πίνακας στην Γεννάδειο Βιβλιοθήκη Αθηνών

Σάββατο 9 Δεκεμβρίου 2017

Η ΣΥΓΧΥΤΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ

Έντονο το πρόβλημα της Δεξιάς πολιτικής  στη χώρα μας.
Μετά την επίσκεψη του τούρκου Προέδρου και τις εθνικές τοποθετήσεις Προέδρου Ελληνικής Δημοκρατίας και Πρωθυπουργού, εμφανίσθηκαν τα κόμματα της Αντιπολίτευσης ασθμαίνοντα να καταγγείλουν την Κυβέρνηση!
Τόσο το ταλαίπωρο πάλαι ποτέ κομμουνιστικό κόμμα , μαζί με όλα τα δεξιά κόμματα ξεπέρασαν τον εαυτό τους, κατηγορώντας την Κυβέρνηση λίγο έως πολύ , για Εθνική μειοδοσία!
Ευτυχώς υπάρχουν φωνές ψύχραιμες που ΔΕΝ παίζουν με τα εθνικά θέματα.
Έτσι λοιπόν ο διευθυντής της υπερσυντηρητικής εφημερίδας ΕΣΤΙΑ, στο κεντρικό άρθρο του γράφει ότι επί τη ευκαιρία της επίσκεψης, είδαμε δύο ρεύματα σκέψης:
-Το πρώτο είναι το ρεύμα του μικροελλαδισμού που βρίσκει όλα τα στραβά και ανάποδα στην ελληνική πλευρά, ενώ υποκλίνεται πάντα στο μεγαλείο των ξένων!
-Το δεύτερο δεν διστάζει να μπει στη φωτιά, να απαντήσει, να δείξει αυτοπεποίθηση, να μην καμφθεί στον πρώτο βρυχηθμό!
Το άρθρο καταλήγει:
«Δεν έχουμε ηγέτες. Όποιον τολμά να ορθώσει ανάστημα απέναντι σε έναν κακομαθημένο ξένο, τον στήνουμε στα έντεκα μέτρα»!

Παρασκευή 8 Δεκεμβρίου 2017

150 ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ

Στις 6/6/2017 είχα την χαρά να γράψω ένα editorial για τις 100 χιλιάδες αναγνώσεις του μικρού ιστολογίου «Λαϊκή Πατρών».
Σήμερα έξη μήνες μετά, φτάσαμε στις 150 χιλιάδες αναγνώσεις.
Το ιστολόγιο αυτό αγαπάει την Ελλάδα, την Πάτρα και φυσικά την Δημοκρατία.
Ευχαριστώ πολύ για την στήριξη όλους και όλες εσάς που διαβάζετε τα άρθρα του. 
Μένουμε πιστοί στις επάλξεις και αγωνιζόμαστε για ένα καλύτερο αύριο.
Η έξοδος από την επιτροπεία είναι κοντά!
Καλές γιορτές με υγεία και αξιοπρέπεια!

Πέμπτη 7 Δεκεμβρίου 2017

ΠΡΟΣΒΟΛΗ ΜΝΗΜΗΣ ΝΕΚΡΟΥ του Βαγγέλη Παπαμιχαήλ




Ο αντιπρόεδρος της νουδου αναπαράγει δημοσίευση που χαρακτηρίζει το μνημείο που έχει στηθεί στο μέρος όπου δολοφονήθηκε ο νεαρός Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος στις 6 Δεκέμβρη 2008, σαν κατάντια!
Δηλαδή ο αντιπρόεδρος επικροτεί το δημοσίευμα αυτό ή το καταγγέλει; 
Με πιό απλά λόγια, επικροτεί ή καταγγέλει τη δολοφονία;


Η ΦΑΤΝΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΚΑΘΟΛΙΚΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΤΡΩΝ

Ο πατήρ Γεώργιος ''μιλάει'' για την φάτνη:
« Η φετινή φάτνη έχει ένα έντονα αλληγορικό νόημα, ένα πνευματικό συμβολισμό. 
Δεν αναπαριστά τη γέννηση του Ιησού στη Βηθλεέμ, όπως συνήθως συμβαίνει, αλλά καταδεικνύει τον ερχομό του Χριστουγεννιάτικου μηνύματος στη σύγχρονη πόλη των Πατρών, στο 2017. Είναι το ίδιο μήνυμα που πρώτος έφερε ο Απόστολος Ανδρέας στην πρωτεύουσα της Αχαϊας, σχεδόν δύο χιλιάδες χρόνια πριν και το οποίο θυμόμαστε εντονότερα κάθε χρόνο, καθώς πλησιάζουν τα Χριστούγεννα.
Η Αγία οικογένεια - ο Ιωσήφ, η Μαρία και ο νεογέννητος Ιησούς - είναι οι φορείς του μηνύματος της Γέννησης και καταπλέουν στο λιμάνι της πόλης μας μέσα σ' ένα καραβάκι. Το καραβάκι συνδέεται παραδοσιακά τόσο με την χώρα μας, όσο και με την πόλη των Πατρών. Οι Πατρινοί καταφθάνουν να τους υποδεχθούν, να αφήσουν δηλαδή το Χριστουγιεννιάτικο μήνυμα να πλημμυρίσει την καρδιά τους.
Αλήθεια, τι νόημα έχει να εορτάζουμε σήμερα τη γέννηση του Ιησού στη Βηθλεέμ, δύο χιλιάδες χρόνια πριν, εάν οι άνθρωποι της εποχής μας, αλλά και κάθε εποχής, δεν αφήνουν το Χριστουγιεννιάτικο μήνυμα να μπεί στην καρδιά τους; Όπως θυμόμαστε, ο Ιωσήφ έψαχνε απεγνωσμένα να βρει δωμάτιο σε κάποιο πανδοχείο, γιατί η σύζυγός του Μαρία θα γεννούσε από στιγμή σε στιγμή. Πουθενά όμως δεν υπήρχε χώρος για να γεννηθεί ο Ιησούς, γιατί όλοι οι τόποι ήσαν γεμάτοι. Εκείνο το βράδυ στη Βηθλεέμ μόνο η φτωχική φάτνη είπε "ναι", την ώρα που όλα τα άλλα μέρη έλεγαν "οχι". Και ο Χριστός που είναι ταπεινός, δεν περιφρόνησε τη φάτνη αλλά μπήκε μέσα της για να γεννηθεί.
Την ίδια ερώτηση απευθύνει ο Ιησούς και σε εμάς, στο 2017: "έχεις για μένα λίγο χώρο στην καρδιά σου να μπώ;" 
Πολύ συχνά θέλουμε να το πούμε το "ναι", οι υποχρεώσεις όμως της ζωής (επαγγελματικές, οικογενειακές και άλλες) μας έχουν κάνει να τρέχουμε τόσο πολύ, ώστε πάνω στη βιασύνη μας δυστυχώς ξεχνάμε ν' αφήνουμε λίγο χώρο στην καρδιά μας, να δίνουμε λίγο χρόνο απ' την ζωή μας στον Ιησού. Έτσι όταν έρχεται και χτυπάει την πόρτα μας, είμαστε γεμάτοι και τον διώχνουμε, όπως ακριβώς έγινε εκείνο το βράδυ.
Η φετινή φάτνη, λοιπόν αναδεικνύει την αναστροφή του σύγχρονου ανθρώπου ενάντια σ' αυτή την τάση. Ίσως μέσα στις φιγούρες του σκηνικού ν' αναγνωρίσετε τον εαυτό σας.
 Ίσως ήρθε η ώρα ν' αφήσουμε επιτέλους τον Ιησού να μπεί στην καρδιά μας, να κάνουμε αυτό το βήμα που από καιρό θέλαμε, αλλά πάντοτε το αναβάλαμε.
Έφθασε πλέον η ώρα.
Καλά Χριστούγεννα »