Δέκα λέξεις και δέκα σκέψεις για το σήμερα και το αύριο της αριστεράς 1. Ενότητα: γιατί αυτό ήταν πάντα το ζητούμενο και η αναγκαία συνθήκη.
2. Διάλογος: γιατί οι όποιες διαφορές μπορούν να αντιμετωπιστούν ή να συντεθούν μόνο με συζήτηση και όχι με επιβολή ή με σιγή νεκροταφείου.
3. Αναστοχασμός: γιατί όποιος δεν αναζητά, δεν ψάχνει, δεν αναρωτιέται βουλιάζει στο βάλτο της αυτοδικαίωσής του, στη στασιμότητα της απόλυτης σιγουριάς. 4. Συλλογικότητα: πάντα και ειδικά σε αυτή την περίοδο, η συλλογική λειτουργία αποτελεί προωθητική δύναμη. Είναι αυτός ο τρόπος για να υπερβούμε τα αδιέξοδα "εγώ" και να ενισχύσουμε τη λογική ενός μαζικού και συμμετοχικού κόμματος της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς.
5. Συντροφικότητα: στη θέση άγονων και επικίνδυνων κραυγών, του φανατισμού και της ανθρωποφαγίας, που πάντα υπήρχαν και δυστυχώς υπάρχουν, να ενισχύσουμε τις συντροφικές σχέσεις με βάση την κουλτούρα του διαλόγου και της ανεκτικότητας. Πόσο περισσότερο όταν έχουμε ιστορική ευθύνη, έναντι τους κόσμου της αριστεράς και της κοινωνία που μας ενδιαφέρει.
6. Ειλικρίνεια: Μόνο όταν λες την αλήθεια (σου), μόνο όταν μιλάς ανοιχτά και και ουσιαστικά για όσα βλέπεις, για όσα αντιλαμβάνεσαι, για όσα θέλεις να κάνεις, για όσα θέλεις να εκπροσωπήσεις, ο κόσμος σε ακούει και σε κρίνει για αυτό που είσαι και όχι για αυτό που οι... απέναντι θέλουν να είσαι.
7. Ταυτότητα: Ένα οποιοδήποτε κόμμα, ένα κόμμα δηλαδή, δεν μπορεί να υπάρξει και να διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο, αν δεν έχει σαφή ταυτότητα και φυσιογνωμία. Η λογική του "είμαστε λίγο απ' όλα" αντικειμενικά θολώνει, δημιουργεί ερωτηματικά, αμφιβολίες, απογοητεύσεις και αποστάσεις.
8. Αριστερά: Που για να υπάρξει στη σημερινές δύσκολες συνθήκες δεν μπορεί παρά να είναι σύγχρονη, τολμηρή στην εκφορά του λόγου της, λαϊκή και ταυτόχρονα καινοτόμα με βάση τις νέες αναζητήσεις και ανάγκες, ριζοσπαστική και κινηματική, που το ζήτημα της διακυβέρνησης δεν το βάζει σε ένα ξεχασμένο ντουλάπι αδιαφορώντας για τις ανάγκες των πολλών.
9. Κινήματα: Το οξυγόνο μας, που χωρίς αυτά η αριστερά βηματίζει άσκοπα. Με την αυτονομία τους, με το δικό τους ριζοσπαστισμό, με τη συνένωση ανθρώπων από διαφορετικά ρυάκια. Κινήματα παλαιά και νέα. Από το εργατικό κίνημα (που ναι υπάρχει σε πείσμα πολλών) έως τα "νέα', το οικολογικό, το φεμινιστικό, το κίνημα ειρήνης (αναγκαίο όσο ποτέ), το αντιεθνικιστικό, το αντιρατσιστικό, το αναπηρικό, το ΛΟΑΤΚΙ+κίνημα, του πολιτισμού, τα νεανικά κινήματα, τα σκιρτήματα, οι επιμέρους αντιδράσεις...
10. Όραμα: δρόμος και τρόπος σε μια διαρκή αναζήτηση. Βηματισμοί κοινωνικής απελευθέρωσης, τομές και ρήξεις, αλλαγές σε μια πορεία που δεν έχει τέλος, που στο δικό μας νου η εναντίωσή μας στη βαρβαρότητα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού είναι αυτονόητη. Και ο σοσιαλισμός θα είναι δημοκρατικός και ελεύθερος ή δεν θα υπάρξει ποτέ.
*ο Πάνος Λάμπρου είναι υπερασπιστής ''των χωρίς φωνή και δικαιώματα'', ακτιβιστής της Αριστεράς
