Η Βουτσιρία πέρασε στην ιστορία της τέχνης από εκείνον τον ερωτικότατο κομμουνιστή ζωγράφο του ιταλικού Μεταπολέμου, τον Ρενάτο Γκουτούζο. Ο πίνακάς του «La Vucciria», του 1974, βρίσκεται σήμερα, χαρισμένος από τον ίδιο, στο Πανεπιστήμιο του Παλέρμου. Κοιτάζοντάς τον βλέπει κανείς, ανάμεσα στα πρόσωπα που κινούνται στον μικρό στενό δρομίσκο ή εργάζονται στα μακελειά, τα μανάβικα και τα ψαράδικα, να κυριαρχεί εκείνη η γυναίκα με τα μακριά μαύρα μαλλιά, το στενό φουστάνι και τα θεσπέσια οπίσθια. Δεν βλέπουμε το προσωπό της, μα από το πίσω μέρος των κλειδώσεών της, τους αγκώνες της και τις μικρές πτυχώσεις πάνω από την μέση της που διαγράφονται στην όψη του εμφαντικά στενού φορέματος, μπορούμε, χωρίς μεγάλη απόκλιση, να συμπεράνουμε ότι διάγει την πέμπτη δεκαετία μιας μάλλον ενδιαφέρουσας ερωτικά ζωής.
Η ωραία του Παλέρμου, που βγήκε πρωί πρωί για ψώνια στη Βουτσιρία -όχι «με μπικουτί και παντελόνια» όπως έλεγε για μια Αθηναία στο σούπερ μάρκετ εκείνο το σατιρικό τραγουδάκι του ημέτερου Δημήτρη Πουλικάκου- τι άραγε και για ποιους να ψωνίζει;
Για παιδιά-σπλάχνα της και σύζυγο αγαπημένο; Για εραστή; Για φίλους ή για τον εαυτό της μόνο; Για ποιους ή για ποιον διαλέγει από την αφθονία των προϊόντων που προσφέρει ο μόχθος των καλλιεργητών και των αλιέων στη γη και στη θάλασσα της Σικελίας;
Εκεί οι καραβίδες, τα καλαμάρια και τα καλαμαροχτάποδα, οι ζαργάνες και ο ξιφιός με τη σπάθα του πιασμένη από τον ιχθυοπώλη. Εκεί τα σέσκουλα και οι πιπεριές, η μαραθόριζα και οι ελιές, τα λεμόνια και τα αυγά. Η μοτσαρέλα και το πεκορίνο. Η μορταδέλα και το σαλάμι του αέρος. Το μεγάλο ζώο να το μακελεύει ο χασάπης πλάι στο σικελικό κουνέλι.
Εκεί, στη Βουτσιρία του Γκουτούζο, είναι όλα στα υπέροχα πόδια της ωραίας του Παλέρμου.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου