Η ματαιοδοξία, δηλαδή η επιδίωξη για αναγνώριση, όταν ξυπνήσει στον άνθρωπο σε παθολογικό βαθμό, προκαλεί στην ψυχή μια αυξημένη ένταση, η οποία επενεργεί με τέτοιο τρόπο, ώστε ο άνθρωπος κάνει λανθασμένα, αυτοσκοπό τη δύναμη και την υπεροχή απέναντι όλων.
Η ζωή του γίνεται μόνο μια αναμονή ενός μεγάλου θριάμβου, ο οποίος όμως, στην σύγχρονη κοινωνία και με τα συνήθη μέτρα και σταθμά είναι κατά κανόνα, εφήμερος.
Ένας τέτοιος άνθρωπος γίνεται υποκειμενικός, γιατί χάνει τη συνάφεια με τη ζωή, γιατί πάντα ασχολείται με το τι είδους εντύπωση προξενεί και τι σκέπτονται οι άλλοι γι' αυτόν και όχι για το ποιος θέλει να είναι τελικά.
Χάνει την ορθή του κρίση αλλά και την αντικειμενικότητά του, ενώ πολλές φορές καλείται να αρνηθεί βαθιά "πιστεύω" του προς χάριν της δημοτικότητας, ή να απαρνηθεί σχέσεις, φιλίες, ή και συνεργασίες, εάν δεν είναι "δημοφιλείς".
Η ζωή του γίνεται μόνο μια αναμονή ενός μεγάλου θριάμβου, ο οποίος όμως, στην σύγχρονη κοινωνία και με τα συνήθη μέτρα και σταθμά είναι κατά κανόνα, εφήμερος.
Ένας τέτοιος άνθρωπος γίνεται υποκειμενικός, γιατί χάνει τη συνάφεια με τη ζωή, γιατί πάντα ασχολείται με το τι είδους εντύπωση προξενεί και τι σκέπτονται οι άλλοι γι' αυτόν και όχι για το ποιος θέλει να είναι τελικά.
Χάνει την ορθή του κρίση αλλά και την αντικειμενικότητά του, ενώ πολλές φορές καλείται να αρνηθεί βαθιά "πιστεύω" του προς χάριν της δημοτικότητας, ή να απαρνηθεί σχέσεις, φιλίες, ή και συνεργασίες, εάν δεν είναι "δημοφιλείς".
Εάν η ματαιοδοξία ξεπεράσει έναν ορισμένο βαθμό, γίνεται εξαιρετικά επικίνδυνη. Εκτός του ότι εξαναγκάζει τον άνθρωπο να κάνει κάθε λογής ανώφελες ενέργειες, οι οποίες αφορούν περισσότερο το πώς φαίνεται παρά την ίδια του την ύπαρξη και τον σκοπό της, τον φέρνει επίσης σε μια κατάσταση που χάνει εύκολα την επαφή με την πραγματικότητα. Προχωρεί χωρίς κατανόηση των ανθρώπινων σχέσεων, χωρίς συνάφεια με τη ζωή.
Οι ματαιόδοξοι άνθρωποι, δεν είναι καλοί συμπαίκτες. Εάν δουν ότι δεν τρέφεται η ματαιοδοξία τους, απαντούν προσπαθώντας να κάνουν τους άλλους να υποφέρουν, ή διαβάλλοντας όσους βλέπουν ως "αντιπάλους". Ο συνάνθρωπος συνήθως κρίνεται γενικά πολύ άσχημα από αυτούς, ενώ ταυτόχρονα με όπλο την κολακεία "τραβούν" μια ομάδα υποστηρικτών (αυλικών), τους οποίους ελέγχουν στην ουσία, με το να τους αναθέτουν δήθεν καθήκοντα και να τους υποχρεώνουν με οποιοδήποτε τρόπο να συμπορευθούν, αλλά πάντα πίσω τους.
Ο κάθε άνθρωπος, ουσιαστικά είναι εκτεθειμένος σε μεγάλο βαθμό στην κριτική του καθοδηγούμενου αυτού συνόλου.
Ο κάθε άνθρωπος, ουσιαστικά είναι εκτεθειμένος σε μεγάλο βαθμό στην κριτική του καθοδηγούμενου αυτού συνόλου.
Ο ματαιόδοξος συνήθως επιδιώκει να ξεφορτωθεί τις ευθύνες οποιασδήποτε αποτυχίας. Πάντα αυτός έχει δίκιο και οι άλλοι άδικο. Ακούει κανείς πάντα από το στόμα του μόνο παράπονα και δικαιολογίες, ενώ οι επιθέσεις του σε κάθε αντίθετο με αυτόν είναι βίαιες και ακραίες και εδώ έχουμε να κάνουμε με το τέχνασμα του να μην πληγωθεί αλλά να παραμείνει ακέραιο και να μην κλονιστεί το αίσθημα της υπεροχής.
Από την άλλη πλευρά, ο παθολογικά ματαιόδοξος άνθρωπος, γίνεται με τη σειρά του το θύμα των κολάκων του, εθελοτυφλεί και ενεργεί πάντα προς δική τους ευχαρίστηση για να συνεχίσουν να τον "θαυμάζουν" Πρόκειται για έναν φαύλο κύκλο που μπορεί να σπάσει μόνο με την αυτογνωσία, που θα επιφέρει και την "ίαση" της παθολογικής ματαιοδοξίας...
....
στοιχεία από :Alfred Adler, Ανθρωπογνωσία
Από την άλλη πλευρά, ο παθολογικά ματαιόδοξος άνθρωπος, γίνεται με τη σειρά του το θύμα των κολάκων του, εθελοτυφλεί και ενεργεί πάντα προς δική τους ευχαρίστηση για να συνεχίσουν να τον "θαυμάζουν" Πρόκειται για έναν φαύλο κύκλο που μπορεί να σπάσει μόνο με την αυτογνωσία, που θα επιφέρει και την "ίαση" της παθολογικής ματαιοδοξίας...
....
στοιχεία από :Alfred Adler, Ανθρωπογνωσία
Πολύ αξιόλογο άρθρο, συγχαρητήρια!
ΑπάντησηΔιαγραφή