ΜΑΝΟΛΗΣ ΣΙΓΑΝΟΣ Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ ΓΙΑΤΡΟΣ*

Στα 1904 το χωριό Σκαλάνι , 11 χιλιόμετρα έξω από το Ηράκλειο Κρήτης, έχει γύρω στους 400 κατοίκους και ήρθε τότε να προστεθεί ένα μωράκι στην οικογένεια Σιγανού το πρώτο από τα πέντε συνολικά παιδιά, ο Μανόλης.
Τέλειωσε εκεί το Δημοτικό και στο Ηράκλειο τελείωσε το Γυμνάσιο.
Το 1922 ξεκινάει την φοιτητική ζωή του, στην Ιατρική Σχολή της Αθήνας. Δεν ασχολείται όμως μόνο με τα ιατρικά συγγράμματα. Εντάσσεται στο ΚΚΕ και αρχίζει η δράση του. Χάνει την μάνα του από φυματίωση, γεγονός που τον ωθεί να γίνει φυματιολόγος. Στα τέλη του 1929 παίρνει το πτυχίο του. Οι συλλήψεις και οι εξορίες ξεκινάνε με την δικτατορία του Μεταξά. 
Η γερμανική εισβολή στη χώρα τον βρίσκει στις φυλακές της Ακροναυπλίας όπου οι μεταξικές αρχές τον παραδίδουν στους γερμανούς. Είναι ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα του δικτατορικού καθεστώτος. Παρέδωσαν οι αλητήριοι φασίστες του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου, τους έγκλειστους κομμουνιστές στον γερμανό εισβολέα!!!

Στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας το 1944 υπό τον αγγλόφιλο πολιτικό Γεώργιο Παπανδρέου μετέχει ως γενικός γραμματέας στο υπουργείο Γεωργίας με υπουργό τον Γιάννη Ζέβγο.
Ατέλειωτα τα χρόνια βασανιστηρίων, φυλακίσεων, εκτοπίσεων. Είναι προσωπικός φίλος και συνοδός πάντα οπλοφορώντας, του Ζαχαριάδη. Ο Γραμματέας τρέφει γι΄αυτόν τυφλή εμπιστοσύνη.
 

Άξιο υπενθύμισης είναι το γεγονός ότι οι σεισμοί του 1953 τον βρήκαν στις φυλακές Αργοστολίου.
 Οι σεισμοί ισοπέδωσαν την Κεφαλονιά και την Ζάκυνθο, δεν ισοπέδωσαν όμως την ανθρωπιά του Μανόλη. Βοηθάει αν και φυλακισμένος και σώζει μάλιστα έναν εγκλωβισμένο χωροφύλακα.
 Δίπλα του ήταν ο συνάδελφός του και σύντροφος Στάθης Καναβός από τον οποίο έχουμε και τις περισσότερες πληροφορίες για την ζωή του.
Ο Σιγανός ήταν άνθρωπος, ήταν παλικάρι κυριολεκτικά. Ήταν λεβέντης σωματικά και ψυχικά.
Υπεφέρε από την καρδιά του και από σακχαρώδη διαβήτη. Η δικτατορία των χουντικών του 1967 δίνει στον γιατρό το τελευταίο χτύπημα. Συλλαμβάνεται και μετά τον Ιππόδρομο εξορίζεται στη Γυάρο και μετά στο Παρθένι της Λέρου.

Βράδυ 7 Ιουνίου 1972 από το σπίτι του στην Μάρνης 30, μετά από μια βόλτα με τον σύντροφό του, στους αγώνες, τον Κώστα Βασάλο (το γνωστό στέλεχος του ΚΚΕ), κάθεται μόνος σε ένα παγκάκι στο Ζάππειο στις 10μμ και πεθαίνει πριν προλάβει να βάλει το υπογλώσσιο στο στόμα του (τον βρήκαν να το κρατάει). 

Σήμερα το χωριό του έχει γύρω στους 1.200 κατοίκους και είναι περήφανο γιατί έχει δει εκεί το φως ένας τέτοιος άνθρωπος!

Αυτοί είναι οι ήρωες και οφείλουμε να συντηρούμε την μνήμη τους. 

*από τον Γκρίσα Μαρκς

Categories: βιογραφίες