Κλαίω, στ' αλήθεια... κλαίω από συγκίνηση , κλαίω γιατί δεν είχαν στα χέρια τους αυτό το υλικό τα πρώτα χρόνια οι μαθητές μου, τότε που κι εγώ είχα τον ζήλο του " νέου" δασκάλου. Θα μου πείτε , δεν είχα την ωριμότητα...
Πάντως αισθάνομαι δικαιωμένη γιατί 32 συναπτά έτη δίδασκα σε αυτό το πνεύμα κι αισθανόμουν σαν να ζούσα στην παρανομία.
Ο καημός μου ήταν μεγάλος που στα σχολικά εγχειρίδια η Τέχνη ήταν παραγκωνισμένη έως αγνοημένη. Ακόμα και στα εγχειρίδια της ιστορίας, έβλεπα με λύπη τις σελίδες τις σχετικές με την Τέχνη , διπλωμένες, δηλ. εκτός ύλης.
Έβλεπα χρόνια κ χρόνια την άποψη του Ματσούκα και του Γιανναρά να πέφτει στο κενό.... Ότι δηλαδή μπορείς με αφορμή ένα έργο τέχνης, τον Παρθενώνα ή την Αγιά Σοφιά, τον 50ο ψαλμό του Δαϋίδ ή το nabucco του Βέρντι ,τον πλούτο της βυζαντινής μας αγιογραφίας ... να μιλήσεις για τη μεταφυσική που γέννησε κάθε έργο, αντί να μιζεριάζεις κάνοντας κατήχηση, διαιωνίζοντας ρατσιστικές συμπεριφορές,
κρατώντας δηλαδή την αγκαλιά μας κλειστή και κυρίως την καρδιά μας , στον διαφορετικό άνθρωπο , λες και δεν είναι " εικόνα Θεού"...
Έμπαινα συχνά στην τάξη κρατώντας μια τσάντα με τον Μικρό πρίγκηπα, ή έβαζα στο κασσετόφωνο τον Μεγάλο ερωτικό του Χατζιδάκη, άσμα ασμάτων, στα αντίστοιχα μαθήματα προφανώς.Έτσι ηταν εύκολο να κάνω την προσέγγιση με αφορμή τα σχόλια των μαθητών ...
Συχνά έγραφα μπαίνοντας ένα ποίημα στον πίνακα...
Μοιραζόμουν με τα παιδιά ταινίες , αισθανόμενη συχνά ότι βρίσκομαι στην κόψη του ξυραφιού...
Μα αληθινά , γνήσια συγκινημένη...
Συνεχίζω λοιπόν με την κούραση των 32 χρόνων ,μα με την αίσθηση ότι ένα θεϊκό χέρι ήρθε και ξετσαλάκωσε τα φτερά μου,έπλυνε την καρδιά μου και είμαι έτοιμη να δώσω αγάπη σε ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ...να εργαστώ με όση δύναμη μου έχει απομείνει,όχι για να γεμίσω τα κεφάλια τους,μα να δυναμώσω τη φλόγα στην ψυχή τους...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου