ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 1944. ΣΥΝΟΙΚΙΑ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ
Όλη τη νύχτα η συνοικία μας βομβαρδίζεται με βλήματα όλμων από τους Άγγλους. Περνάνε πάνω από τα σπίτια μας και εκρήγνυνται λίγα μέτρα μακριά. Φωνές - κλάματα – κατάρες.
Άραγε πόσοι σκοτώθηκαν...
Ξημέρωσε και είμαστε ακόμη ζωντανοί . Από το πρωί αρχίζουν οι καμπάνες του Αι Γιώργη να κτυπούν πένθιμα και σταματούν το απόγευμα. Τα καροτσάκια μεταφέρουν ασταμάτητα και παραδίδουν στις οικογένειες τα σκοτωμένα παιδιά τους από τις μάχες στην Ομόνοια και τους γύρω δρόμους.
Τα νεκροταφεία γεμίσανε και οι νεκροί θάβονται στο προαύλιο της εκκλησίας. Στη συνέχεια όλες οι πλατείες ,τα πάρκα, τα γήπεδα γεμίσανε τάφους. Αλλά οι νεκροί δεν ήσαν μόνο από τις μάχες αλλά και από τις αδέσποτες .
Οι Άγγλοι είχαν τοποθετήσει βαριά πολυβόλα από όλες τις πλευρές της Ακρόπολης και του Λυκαβηττού εξαπολύοντας χιλιάδες σφαίρες. Έτσι κάθε μέρα οι δρόμοι γεμίζανε με σκοτωμένους.
Ανέβηκα για λίγο στην ταράτσα του σπιτιού μου και τι να δω: πολεμικά πλοία από τον Πειραιά να βομβαρδίζουν την Κοκκινιά . Από την άλλη πλευρά μαύροι καπνοί ανυψώνονται από βομβαρδισμούς στις συνοικίες Καισαριανή – Βύρωνα – Υμηττού.
Σήμερα ήταν μια από τις χειρότερες μέρες που πέρασε η γειτονιά μας. Ένα νέο παλικάρι 18 ετών εμάχετο στους δρόμους της Ομόνοιας . Κωστάκη Φροϊδη τον λέγανε, όπως είπαν οι συμπολεμιστές του, ένα βλήμα από το Αγγλικό τανκ τον έκοψε στα δύο. Τον βάλανε και αυτόν σ’ ένα καρότσι, αφού τον δίπλωσαν σε μια κουβέρτα, ήρθαν και τον παρέδωσαν στη μάνα και στα αδέλφια του.
Ήταν το δεύτερο παιδί της οικογένειας που χάνανε. Το πρώτο ήταν ο Βαγγέλης 22 χρονών. Ένα βράδυ αργά μια ομάδα ασφαλίτες μαζί με τους τρομοκράτες της περιοχής Πανωλιασκέους, εισέβαλαν στο σπίτι, τον σήκωσαν από το κρεβάτι, δεν τον άφησαν ούτε να ντυθεί, τον πήρανε τον ρίξανε σ’ ένα αυτοκίνητο που περίμενε απ’ έξω και τον οδήγησαν στη Γενική Ασφάλεια. Όπως μάθαμε αργότερα τον βασάνιζαν όλη νύχτα μέχρι που ξεψύχησε. Ούτε βρέθηκε ποτέ το σώμα του.
Έτσι αυτή η μάνα έχασε και το δεύτερο παιδί της.
Όλη την νύχτα το βουβό κλάμα της μάνας άφησε ξάγρυπνη όλη την γειτονιά.
Το πρωί ένα κάρο μακρύ με τέσσερις ρόδες ήρθε και στάθηκε έξω από το σπίτι. Μια μικρή ομάδα ΕΛΑΣΙΤΩΝ φορώντας μαύρα μαντήλια στον λαιμό και κρεμασμένα όπλα ανάποδα εις ένδειξη πένθους μπαίνουν μέσα στο δωμάτιο. Με προσοχή σηκώνουν το φέρετρο που ήταν σκεπασμένο με την Ελληνική σημαία και αργά αργά το τοποθετούν πάνω στο κάρο. Παίρνουν θέση δίπλα στο κάρο σαν τιμητική φρουρά και η πομπή ξεκινάει. Πίσω ακολουθούν ένας παπάς φορώντας πετραχήλι και κρατώντας ένα σταυρό, η χαροκαμένη μάνα ίσα που περπατά, τα αδέρφια του και μερικοί φίλοι.
Η καμπάνα της εκκλησίας χτυπάει από το πρωί αδιάκοπα. Σε μια άκρη του πάρκου, πίσω από τον Αι Γιώργη, κάτω από ένα δέντρο ένας τάφος ανοιχτός περιμένει και τότε από όλους ακούγεται να τραγουδούν το πένθιμο εμβατήριο «ΠΕΣΑΤΕ ΘΥΜΑΤΑ ΑΔΕΡΦΙΑ ΕΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΑΝΙΣΟ ΤΟΥΤΟ ΑΓΩΝΑ».
Όλων τα μάτια τρέχουν δάκρυα.
Η ομάδα υψώνει τα όπλα στον ουρανό και πυροβολεί.
Όλα τέλειωσαν. Επιστρέφουμε στα σπίτια μας .
Στην πόρτα με περιμένουν δύο παιδάκια, ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι. Να τα πούμε ... με ρωτούν.
Να τα πείτε απαντώ και αρχίζουν «Αρχιμηνιά και Αρχιχρονιά...ευτυχισμένο το νέο έτος 1945.»
Αχ παιδάκια μου που να ξέρατε ότι σε λίγο θα αρχίσει η ΚΟΛΑΣΗ.
*ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΟΣΑΝΤΖΗΣ ένας τίμιος αγωνιστής που μου έκανε την τιμή να μου εμπιστευτεί την προσωπική μαρτυρία του, όταν διάβασε ένα άρθρο μου στην Αυγή τον Μάη του 2021.
Γρηγ.Μαρκέτος
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου