Το «Πολυτεχνείο» αποτελεί λαμπρή απόδειξη ότι όταν υπάρχει κοινή δράση πάνω σε ένα στόχο, όλων εκείνων που έχουν αυτόν τον στόχο, επιτυγχάνονται σπουδαία αποτελέσματα.
Αποτελεί λαμπρή απόδειξη ότι, τα κινήματα δεν χρειάζονται ποδηγέτηση αλλά συμμετοχή.
Αποτελεί λαμπρή απόδειξη ότι, τα συμμετοχικά κινήματα μπορούν να δράσουν με επιτυχία, να αρπάξουν ευκαιρίες και να τις μετατρέψουν σε εξεγέρσεις.
Πολλές διαφορετικές τάσεις συμμετείχαν με διαφορετικά σκεπτικά και διαφορετικές οπτικές γωνίες. Κάποιοι αριστεροί δεν το καλοβλέπανε γιατί θεωρούσαν ότι δεν ήταν ώριμα τα γεγονότα, κάποιοι άλλοι θεωρούσαν ότι θα πήγαινε πίσω την «φιλελευθεροποίηση» του Μαρκεζίνη και την πολιτική τους του «ενιαίου μετώπου», κάποιοι τρίτοι γιατί θέλανε κάτι ποιο αγωνιστικό δηλαδή ένοπλο αγώνα.
Ωστόσο κάτω από την πίεση και το μέγεθος του κινήματος των ανένταχτων, κάνοντας τους απαραίτητους συγκερασμούς απόψεων, συμμετείχαν όλοι με ανιδιοτέλεια, εντιμότητα, γενναιότητα και θάρρος και οδήγησαν την διαμαρτυρία σε εξέγερση.
Μια εξέγερση κατά της Χούντας που ξεπέρασε τα όρια του φοιτητικού κινήματος, μίλησε στην καρδιά και στο μυαλό ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων.
Μια εξέγερση που οδήγησε στην ιδεολογική ήττα του αήττητου της Χούντας.
Μια εξέγερση που ξεπέρασε τη στάση της κοινωνικής ανοχής και αμφισβήτησε το σύνδρομο του «καλού νοικοκύρη κυρ Παντελή».
Μια εξέγερση, τέλος, που προκάλεσε εσωτερικές τριβές στην Χούντα και αποτέλεσε την αρχή του τέλους της.
Αν τότε η συνεργασία πολλών διαφορετικών ιδεολογικών τάσεων έγινε de facto, κάτω από την ανάγκη της αντιπαράθεσης με πανίσχυρη φασιστική Χούντα, σήμερα πρέπει να γίνει de jure από την ανάγκη για την αντιπαράθεση με τον πανίσχυρο αντικοινωνικό νεοφιλελευθερισμό και τον εναγκαλισμό του με τον φασισμό που σηκώνει κεφάλι.
Ιδιαίτερα στην Πατρίδα μας, που γίνεται απροκάλυπτη προσπάθεια εγκαθίδρυσης βαθιά Αντιδημοκρατικού Κράτους, αστυνομοκρατούμενου κράτους, με καταπάτηση των αρχών της Δημοκρατίας και των Ανθρώπινων δικαιωμάτων, ανεξάρτητα πολιτικών και ιδεολογικών προτιμήσεων κάθε ένας που αυτοαποκαλείται δημοκράτης έχει υποχρέωση να συσπειρωθεί στις εκδηλώσεις εορτασμού του Πολυτεχνείου διαδηλώνοντας την απόφασή του να εναντιωθεί στην καταστολή, τη συντήρηση και τον μεσαίωνα που προσπαθούν να γυρίσουν την κοινωνία.
Αυτό είναι για μένα το ιστορικό μήνυμα που μας δίνει το «Πολυτεχνείο».
Αποτελεί λαμπρή απόδειξη ότι, τα κινήματα δεν χρειάζονται ποδηγέτηση αλλά συμμετοχή.
Αποτελεί λαμπρή απόδειξη ότι, τα συμμετοχικά κινήματα μπορούν να δράσουν με επιτυχία, να αρπάξουν ευκαιρίες και να τις μετατρέψουν σε εξεγέρσεις.
Πολλές διαφορετικές τάσεις συμμετείχαν με διαφορετικά σκεπτικά και διαφορετικές οπτικές γωνίες. Κάποιοι αριστεροί δεν το καλοβλέπανε γιατί θεωρούσαν ότι δεν ήταν ώριμα τα γεγονότα, κάποιοι άλλοι θεωρούσαν ότι θα πήγαινε πίσω την «φιλελευθεροποίηση» του Μαρκεζίνη και την πολιτική τους του «ενιαίου μετώπου», κάποιοι τρίτοι γιατί θέλανε κάτι ποιο αγωνιστικό δηλαδή ένοπλο αγώνα.
Ωστόσο κάτω από την πίεση και το μέγεθος του κινήματος των ανένταχτων, κάνοντας τους απαραίτητους συγκερασμούς απόψεων, συμμετείχαν όλοι με ανιδιοτέλεια, εντιμότητα, γενναιότητα και θάρρος και οδήγησαν την διαμαρτυρία σε εξέγερση.
Μια εξέγερση κατά της Χούντας που ξεπέρασε τα όρια του φοιτητικού κινήματος, μίλησε στην καρδιά και στο μυαλό ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων.
Μια εξέγερση που οδήγησε στην ιδεολογική ήττα του αήττητου της Χούντας.
Μια εξέγερση που ξεπέρασε τη στάση της κοινωνικής ανοχής και αμφισβήτησε το σύνδρομο του «καλού νοικοκύρη κυρ Παντελή».
Μια εξέγερση, τέλος, που προκάλεσε εσωτερικές τριβές στην Χούντα και αποτέλεσε την αρχή του τέλους της.
Αν τότε η συνεργασία πολλών διαφορετικών ιδεολογικών τάσεων έγινε de facto, κάτω από την ανάγκη της αντιπαράθεσης με πανίσχυρη φασιστική Χούντα, σήμερα πρέπει να γίνει de jure από την ανάγκη για την αντιπαράθεση με τον πανίσχυρο αντικοινωνικό νεοφιλελευθερισμό και τον εναγκαλισμό του με τον φασισμό που σηκώνει κεφάλι.
Ιδιαίτερα στην Πατρίδα μας, που γίνεται απροκάλυπτη προσπάθεια εγκαθίδρυσης βαθιά Αντιδημοκρατικού Κράτους, αστυνομοκρατούμενου κράτους, με καταπάτηση των αρχών της Δημοκρατίας και των Ανθρώπινων δικαιωμάτων, ανεξάρτητα πολιτικών και ιδεολογικών προτιμήσεων κάθε ένας που αυτοαποκαλείται δημοκράτης έχει υποχρέωση να συσπειρωθεί στις εκδηλώσεις εορτασμού του Πολυτεχνείου διαδηλώνοντας την απόφασή του να εναντιωθεί στην καταστολή, τη συντήρηση και τον μεσαίωνα που προσπαθούν να γυρίσουν την κοινωνία.
Αυτό είναι για μένα το ιστορικό μήνυμα που μας δίνει το «Πολυτεχνείο».
Γιάννης Λύχρος
ΝΟΕ 2019
ΝΟΕ 2019
* Ο Γιάννης Λύχρος είναι γιατρός πνευμονολόγος ενεργό στέλεχος της Ριζοσπαστικής Αριστεράς
Γρηγόρη, ευχαριστώ για την αναδημοσίευση!
ΑπάντησηΔιαγραφή