Ο βιασμός και ο φόνος της Ελένης Τοπαλούδη στη Ρόδο το 2018, ο φόνος της Σούζαν Ήτον στην Κρήτη, της Αγγελικής Πέτρου στην Κέρκυρα από τον πατέρα της και της Φαίης Μπλάχα από τον χρυσαυγίτη Βαγγέλη Στεφανάκη είναι μονάχα όσες γυναικοκτονίες κατάφερε το φεμινιστικό κίνημα να κάνει ορατές στην δημοσιότητα, καθώς από τον Ιανουάριο μέχρι τον Μάιο του 2019 είχαν ήδη καταγραφεί 8 δολοφονίες γυναικών στην Ελλάδα. Μέρος της κοινωνίας μίλησε για «άτυχη στιγμή», φώναξε πως είναι «έγκλημα πάθους» ή «έγκλημα τιμής», έριξε την ευθύνη της κακοποίησης και του θανάτου στα ίδια τα θύματα. Κάπως θα προκάλεσαν, κάτι θα έκαναν, κάπως η ευθύνη είναι δική τους και όχι των δολοφόνων.
Για εμάς αυτά τα σεξιστικά παραληρήματα δεν είναι τίποτα άλλο παρά ωμός μισογυνισμός. Για εμάς είναι ξεκάθαρο πως οι τραγικές δολοφονίες αυτών των γυναικών δεν ήταν μόνο ανθρωποκτονίες, όπως το νομικό σύστημα τις ονομάζει παραγνωρίζοντας στην πραγματικότητα το κίνητρο των δραστών, αλλά ήταν ξεκάθαρες γυναικοκτονίες. Ήταν πράξεις δολοφονικής βίας, που έρχονται ως ακραία έκφανση της βαθιά ριζωμένης αντίληψης που θέλει το αρσενικό στοιχείο να υπερέχει του θηλυκού, να επιβάλλεται και να ασκεί εξουσία σε αυτό. Τα θύματα δολοφονήθηκαν επειδή αντιστάθηκαν στις σεξουαλικές ορέξεις των δραστών, επειδή παράκουσαν την πατρική αρχή, επειδή ήταν γυναίκες που δεν επιτέλεσαν τον ρόλο που η πατριαρχική, καπιταλιστική κοινωνία τους απέδωσε.
Θέλουμε να ξεριζώσουμε κάθε μορφή σεξιστικής βίας που οδηγεί στην δολοφονία μας.
Το φάσμα της σεξιστικής βίας είναι ευρύ και τις περισσότερες φορές δεν νοείται καν σαν βία αν δεν υπάρξει εμφανής σωματική κακοποίηση ή θάνατος.
Είναι η λεκτική βία: ο σεξιστικός λόγος και η κουλτούρα του βιασμού που βρίσκουμε μπροστά μας στα ΜΜΕ. Χαρακτηριστικό πρόσφατο παράδειγμα, η εκπομπή του Λιάγκα στον ΣΚΑΪ, όπου λοιδορούσαν και χλεύαζαν φοιτήτρια του ΑΠΘ για σεξουαλική παρενόχληση που δέχτηκε στη βιβλιοθήκη της σχολής της. Η θύελλα διαμαρτυριών που ξεσηκώθηκε ανάγκασε σε παραίτηση μέλους της δημοτικής αρχής της Αθήνας, που συμμετέχει στη συγκεκριμένη εκπομπή, δημιουργώντας την ελπίδα για την κατάργηση της κατάπτυστης εκπομπής και κάθε άλλης χυδαιότητας που προσβάλλει την υπόστασή μας. Το ίδιο στην μαζική κουλτούρα, σε αστεία, στο κοινωνικό μας περιβάλλον που μπορεί να μας υποτιμά, στον δρόμο όταν μας απαξιώνουν ως υποκείμενα.
Είναι η ψυχολογική βία: ο εκβιασμός, η τρομοκράτηση με την απειλή της κακοποίησης σε περίπτωση αντίστασης στην εξουσία του πατέρα, του συζύγου, του εργοδότη κ.ο.κ.
Είναι η σωματική βία: η σεξουαλική παρενόχληση σε όλο της το φάσμα, ο ξυλοδαρμός, ο βιασμός με σημάδια στο κορμί μας, ο βιασμός χωρίς σημάδια στο κορμί μας, η χρόνια κακοποίηση μέσα στο ίδιο μας το σπίτι από τον σύντροφο μας ή τον συγγενή μας.
Είναι η βία του καπιταλισμού: ο καπιταλισμός μας «προορίζει» για να μας εκμεταλλεύεται σε σπίτι και δουλειά, μας περικόπτει κάθε πιθανότητα ελεύθερης ώρας, αφού διαλύει κι υποχρηματοδοτεί τις κοινωνικές δομές, μας αφήνει εκτεθειμένες στη σεξιστική βία των εργοδοτών, μας εγκλωβίζει σε θέσεις ελαστικής εργασίας, μας φορτώνει τη διαιώνιση των εργατών κι εργατριών του, μας κρατά πίσω από τους άντρες στην οικονομική μας ανεξαρτησία και πρόοδο. Ο καπιταλισμός περιορίζει τις ευκαιρίες που μας προσφέρονται, μας κρατά στο σπίτι σε ρόλο οικιακής δωρεάν κι αόρατης εργασίας, φροντίδας παιδιών και ηλικιωμένων, οικονομικά εξαρτημένες, αναπαράγοντας το στερεότυπο πως μόνον εμείς μπορούμε να έχουμε αυτόν τον ρόλο. Δεν μας προστατεύει οικονομικά σε κατάσταση εγκυμοσύνης, τοκετού και μητρότητας έχοντας μεγάλο κίνδυνο απόλυσης και φτωχοποίησης.
Η διπλή καταπίεση που βιώνουμε, αυτή που καθημερινά παίρνει εκφάνσεις βίας, προκύπτει από την ταξική μας θέση και την γυναικεία μας ταυτότητα, αλλά δεν σταματά εκεί. Βία δεχόμαστε και ως μετανάστριες, ως προσφύγισσες, ως λοατκι+, ως ανάπηρες, ως μη λευκές. Είμαστε όλες μαζί σε αυτόν τον αγώνα, δεν λείπει καμία, δεν μένει καμία μόνη ποτέ και πουθενά!
Στις 25 Νοέμβρη διαδηλώνουμε κατά της βίας σε βάρος των γυναικών. Στις 8 Μάρτη απεργούμε διπλά σε σπίτι και δουλειά. Αλλά και κάθε μέρα του χρόνου διαμαρτυρόμαστε, αγωνιζόμαστε, παλεύουμε για την ενίσχυση του γυναικείου και φεμινιστικού κινήματος που θα δώσει τέρμα στη βία κατά των γυναικών με συντονισμένους αγώνες.
_Διεκδικούμε την κοινωνική προστασία σε κάθε πτυχή της ζωής μας. κάλυψη των κοινωνικών αναγκών με δωρεάν, δημόσιες κι αναβαθμισμένες δομές.
_Απαιτούμε κατάλληλες και επαρκείς δομές στήριξης προς τις γυναίκες, θύματα βίας και επιζήσασες από την πολιτεία.
_Αποτελεσματική νομική στήριξη, αλλά και μακρόχρονη αρωγή στις γυναίκες που απειλείται ή καταστρέφεται η ζωή τους λόγω βίας.
_Βάζουμε ένα τέλος σε κάθε μορφή έμφυλης διάκρισης και στη σεξιστική βία από όπου και αν προέρχεται. Όχι άλλες γυναικοκτονίες.
_Καμιά δεν είναι μόνη, όπλο μας η αλληλεγγύη, η συλλογική οργάνωση, ο αγώνας στο δρόμο, στο σπίτι, στη δουλειά.
Πηγή: Συνέλευση 8ης Μάρτη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου