Ήταν ένα ξεχωριστό μάθημα... μοναδικό!!!
Ο Μάριος Γιαννάκου μίλησε στους μαθητές μας και τους καθήλωσε...!
Αθλητής υπεραποστάσεων και εξερευνητής ο Μάριος, κάτοχος εκπληκτικών παγκόσμιων ρεκόρ, χαμήλωσε μπροστά στους μαθητές μας για να μπορέσει με το παράδειγμά του να τους σηκώσει ψηλότερα...
Τους δίδαξε το μεγαλείο της συνεχούς προσπάθειας...
Μιας προσπάθειας που δεν κάμπτεται κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες... όσο ακραίες κι αν είναι...
Κι ο Μάριος αντιμετώπισε κι αντιμετωπίζει συνεχώς ακραίες συνθήκες, όπως κι οι μαθητές μας, πρώτα στη ζωή του και στη συνέχεια στους αγώνες που συμμετέχει.
Τους μίλησε για τα πενήντα τόσα κιλά που έχασε προκειμένου να μπορέσει να τρέξει, για τα ψυχικά και άλλα εμπόδια που τον κατέτρωγαν και πώς τα ξεπέρασε και κατάφερε να τερματίσει σε τόσους ακραίους αγώνες όπως είναι τα 250 χιλιόμετρα στη ζούγκλα, τα 150 χιλιόμετρα στην αρκτική, τα 270 χιλιόμετρα στην έρημο...την κατάκτηση της κορυφής του Ολύμπου έχοντας πολύτιμο φορτίο τη φίλη του την Ελευθερία...
Σε όσους του έλεγαν... αυτό δεν γίνεται...ο Μάριος απαντούσε με πράξεις όχι με λόγια...
Έκανε πραγματικότητα μια από τις κορυφαίες αξίες του σχολείου μας... ποτέ δεν εγκαταλείπουμε τον αγώνα μας...
Ονειρεύτηκαν μαζί το επόμενο ταξίδι του...
Σε λίγες μέρες φεύγει για την ψηλότερη κορυφή του κόσμου...το Έβερεστ...
Τους ζήτησε ένα λάβαρο του σχολείου μας να το κρεμάσει στη κορυφή...
Είναι αυτό που βλέπετε στη τελευταία φωτογραφία...
Οι μαθητές μας το έφτιαξαν με μεγάλη χαρά...
Άλλωστε τους θυμίζει άλλη μια αξία του σχολείου μας.... ίσως τη μεγαλύτερη...
"... έχεις χρέος να σηκωθείς, όσες φορές κι αν πέσεις..."
Σ ευχαριστούμε Μάριε...
Υγ.: Η επίσκεψη του Μάριου έγινε τη περασμένη Τετάρτη... Είχα σκοπό να σας το επικοινωνήσω το απόγευμα της ίδιας μέρας... Όμως...βλέπεις είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς τι συμβαίνει στον έξω κόσμο όταν είσαι στο σχολείο μας... Τα κακά ή τα...καλά σ αυτή τη περίπτωση της φυλακής... Όταν μπήκα στο αυτοκίνητο, άνοιξα το ραδιόφωνο και... όλη η μαυρίλα μου αποκαλύφθηκε...
Η τραγωδία... το έγκλημα των τρένων στα Τέμπη...με εμπόδιζε μέχρι σήμερα να γράψω...
Δεν είχα διάθεση... ακόμα δεν έχω...
Για τους μαθητές μας...συγκέντρωσα τη σκέψη μου...
*Διευθυντής στο Γυμνάσιο-Λύκειο Ειδικού Καταστήματος Κράτησης Αυλώνα
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου