Στις 3 Σεπτέμβρη 2021 η Αμάλ, η μικρή ξεριζωμένη προσφύγισσα, προσπάθησε να περπατήσει τους δρόμους του Μεταξουργείου. Κι οι ακροδεξιοί που μποδίζουν τους ανθρώπους να βαδίσουν ήταν εκεί. Να τη σταματήσουν, να την αλυσοδέσουν. Την Αμάλ που συμβολίζει τα παιδιά των πολέμων, την Αμάλ που συμβολίζει τη μοναξιά, την ερημιά, τον τρόμο και τον ήχο των βομβών. Την Αμάλ που συμβολίζει την πείνα και την φτώχεια. Τα βασανιστήρια. Τον ξεριζωμό. Την προσφυγιά.
Όμως η Αμάλ πρόλαβε να ακούσει πως κάποιοι μεταξωτοί άνθρωποι δεν είναι σαν τους φασίστες. Κι έβαλαν στα ηχεία το Άσμα Ασμάτων κι ακούστηκε παντού μια φωνή που έλεγε:
Τι ωραία που είν' η αγάπη μου
με το καθημερνό της φόρεμα
κι ένα χτενάκι στα μαλλιά.
Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία.
Κοπέλες του Άουσβιτς,
του Νταχάου κοπέλες,
μην είδατε την αγάπη μου;
Όσο κι αν οι φασίστες πετάνε πέτρες στις Αμάλ, όσο κι αν οι φασίστες χαίρονται με τους ξεριζωμούς των Αμάλ, όσο κι αν οι φασίστες μισούν τις Αμάλ, δεν θα μας φιμώσουν, δεν θα μας σταματήσουν, δεν θα μας φοβισουν. Θα μεταφέρουμε το μήνυμα των Αμάλ:
"Μην μας ξεχνάτε"
* αρθρογράφος
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου