Θέλω να σας συστήσω έναν παραολυμπιονίκη που είχα την τύχη να γνωρίσω και να συναναστραφώ. Ο Δίας ήταν τρίποδος. Κάποιος τον χτύπησε κι έχασε το ένα μπροστινό του πόδι. Ανέβαινε και κατέβαινε τον Όλυμπο με τρία πόδια, ακολουθώντας τους ορειβάτες. Συναντηθήκαμε έξω από το καταφύγιο “Κάκκαλος”, στο οροπέδιο των Μουσών στα 2600μ. Στον γυρισμό, μας ακολούθησε και από τότε μείναμε μαζί.
Ο Δίας ήταν ορειβάτης. Η ψυχή του λαχταρούσε το βουνό όπως κι η δική μας.
Ανέβηκε στα Βαρδούσια και έκλαψε όταν δεν μπόρεσε με τα τρία του πόδια να σκαρφαλώσει το δίμετρο βράχινο τοιχάκι λίγα μόνο μέτρα πριν την κορυφή.
Κάναμε αρκετά βουνά μαζί. Στις αναρριχήσεις καθότανε ήσυχος κάτω από τα βράχια και μας παρατηρούσε. Κάπου στα τελευταία του χρόνια, ανεβήκαμε στην πολύ χιονισμένη Δίρφη. Γελούσαν και τα μουστάκια του όταν βρισκόταν στα χιόνια αλλά τότε το βαθύ και μαλακό χιόνι τον ταλαιπώρησε πολύ καθώς βούλιαζε και με τρία πόδια δυσκολευόταν να βγει. Στον γυρισμό, ξάπλωσε για ώρα στο ξέχιονο πια μονοπάτι για το καταφύγιο και με τα μάτια- δε γαύγιζε ποτέ, μου μιλούσε με τα μάτια- μου είπε “ως εδώ ήταν η ορειβασία για μένα φίλε”.
Ζήσαμε μαζί κάποια χρόνια ακόμα, πηγαίναμε κι ατένιζε την ξένη γι αυτόν θάλασσα. Μου έδωσε σπουδαία μαθήματα για τη ζωή, την αξιοπρέπεια, την γενναιότητα, εγώ δεν ξέρω αν ήμουνα αντάξιος μαθητής. “Έφυγε” για πάντα, τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου, πριν από πέντε χρόνια. Θα ήθελα να πιστεύω ότι έφυγε στα αιώνια βουνά αλλά δεν είναι έτσι.
* πολιτικός γελοιογράφος
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου