Περιδιαβαίνοντας σήμερα ολόκληρη την ημέρα στα σοκάκια μιας “άλλης” αγαπημένης μου πόλης και εννοώ την αρχαιότερη συνοικία της Πάτρας, το Βλατερό συνάντησα αυτόν τον γαλάζιο τοίχο. Μπορεί βέβαια το μυαλό μου να “πετούσε” στα σκηνικά και την κινηματογράφηση της οσονούπω επερχόμενης ταινίας, αλλά τυγχάνει παρεμπιπτόντως να είμαι και πολιτικός μηχανικός και παρατηρώ και με την τεχνική σκοπιά τα πράγματα• και εντυπωσιάστηκα με αυτόν τον ταπεινό τοίχο!
Συνάντησα όμως και τον δημιουργό αυτού του τοίχου. .. Δημιουργό είπα; Μπα! Έναν απλό μάστορα… Χμ… απλό μάστορα;… Σε ελάχιστα δευτερόλεπτα χωρίς να γνωριζόμαστε και εντελώς αυθόρμητα αρχίσαμε την συζήτηση. Ο άνθρωπος δεν ήταν ένας, ελαιοχρωματιστής, ένας μπογιατζής (όπως συνηθίζουμε να τον ονομάζουμε) μάστορας… Ήταν ένας καλλιτέχνης. Η δική του επιλογή του χρώματος και των συνδυασμών του, το μυστικό, το οποίο μου αποκάλυψε, αλλά με όρκισε να μην το πω –δεν το συζητώ- η βαθιά υφή του χρώματος καθώς και η επιθυμία του να χρωματίσει και τους υπόλοιπους ξένους τοίχους, μόνο και μόνο γιατί αυτό αγαπούσε να κάνει!
Μάλιστα μου αποκάλυψε πως δεν ήταν μόνο το αντικείμενο του των οικοδομικών εργασιών, αλλά και των επίπλων, μέχρι και της βαφής των αυτοκινήτων διότι απλούστατα είχε ΠΑΘΟΣ με αυτό. ΠΑΘΟΣ με το χρώμα!
Το γαλάζιο πάθος λοιπόν και αυτό μου μετέδωσε μία λάμψη χαράς και πλούτου συναισθημάτων (όπως και το χρώμα του τοίχου)!
Σας το μεταλαμπαδεύω κι εγώ με τη σειρά μου. Αφεθείτε και καλλιεργείστε το πάθος σας. Όποιο χρώμα και να έχει…
Σας το μεταλαμπαδεύω κι εγώ με τη σειρά μου. Αφεθείτε και καλλιεργείστε το πάθος σας. Όποιο χρώμα και να έχει…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου