ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΑΚΙ ΤΗΣ ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΟΡΚΩΜΟΣΙΑΣ της Κατέ Καζάντη*

 Ου λήψει το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω

Να ορκίζεσαι δημόσια στο Θεό που πιστεύεις, αν θεωρείς τον εαυτό σου χριστιαν@, είναι, για τους θεολογούντες, αίρεση. Η επίκληση του θείου σε κοσμικές συνθήκες είναι μια "μάταιη δόξα", μια επίδειξη εσωτερικών υποθέσεων ψυχής, αυστηρώς προσωπικών δεδομένων, για λόγους ολωσδιόλου ξένους με τη μυσταγωγία του θρησκεύειν.

Για τους/ις πολίτες/ισσες, η δημοσία ομολογία πίστης στο κυρίαρχο θρήσκευμα καθίσταται εντελώς προβληματική, εφόσον, ορθά, θεωρείται μηχανισμός επηρεασμού και χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Μέσω ενός ξεκάθαρα ηγεμονικού μηχανισμού του κράτους, πανταχού, κυριολεκτικά, παρόντος.

Οι χριστιαν@ φαίνονται στο δρόμο: εκεί όπου στενάζουν οι λαοί, εκεί όπου υποφέρουν οι άνθρωποι, εκεί όπου καταπιέζονται οι εργάτες. Φαίνονται δίπλα στους αλλόθρησκους, αλληλέγγυοι, εκεί που η κρατική καταστολή σκοτώνει. Δείχνουν με το δάχτυλο τους εκμεταλλευτές, καταγγέλλουν ουρλιάζοντας την αδικία.

Και ορκίζονται φωναχτά στις ιδέες τους. Στην πολιτική τους τιμή.

Αυτό το εξώφθαλμα κυριαρχικό πανηγυράκι της ορκωμοσίας των βουλευτ@ με τους παπάδες θα έπρεπε προ καιρού να έχει τελειώσει. Με μπροστάρηδες κυρίως τους/ις ίδιους/ες τους/ις χριστιαν@.

Όχι μοναχά διότι περισσεύει η υποκρισία, αλλά κυρίως διότι δίνεται μια διαρκώς αυξανόμενη ισχύ στους υπερσυντηρητικούς, βαθιά αντιδημοκρατικούς, κύκλους της Εκκλησίας.

Σ' αυτή την κορυφαία πολιτική πράξη, της άρνησης της συμμετοχής στα φαρισαϊκά μοντέλα του δημοσίου βίου, ο κόσμος της Αριστεράς θα έπρεπε να πρωτοστατεί.

Εμπράκτως, με το παράδειγμά του.

* η Κατέ Καζάντη είναι δημοσιογράφος και το άρθρο γράφτηκε με την ευκαιρία της ορκωμοσίας των βουλευτών/τριών, που εκλέχτηκαν από τις εκλογές της 21ης Μάη 2023 και η διάρκεια της θητείας τους κράτησε 22 ώρες

Categories: απόψεις