Εγώ, ο γιος σου Φλώρινα…
Γνωρίζω πως πεθαίνεις χίλιες φορές μα σήμερα ξαναγεννιέσαι, μέσα από τις στάχτες σου.
Γνωρίζω πως είναι ν’ ανθίζεις χειμώνα καιρό και να μη προσέχει κανείς τον ανθό σου.
Γνωρίζω σχεδόν όλα εκείνα τα χαμένα όνειρα που σιγοκοιμούνται βαθιά μέσα σου.
Γνωρίζω τις έρημες πλέον πλατείες σου κι όλα τα χρώματα με τα οποία βάφεσαι.
Ξεχώρισα τα τρεμάμενα φώτα σου μέσα σε νύχτες με καταιγίδες, χιονιάδες κι ομίχλη.
Περπάτησα όλους σου τους δρόμους παιδί ακόμη, πότε μοναχός και πότε πιασμένος απο κάποιο χέρι.
Μύρισα τις ανθισμένες αμυγδαλιές σου, σε γειτονιές αλλιώτικες, που πλέον δεν υπάρχουν.
Έπαιξα ξέγνοιαστος με φίλους μου στις γκριζοπράσινες αλάνες σου.
Μάτωσα γόνατα κι αγκώνες, έπεσα από ποδήλατα κι έπλασα δεκάδες χιονάνθρωπους.
Εγώ, ο γιος σου Φλώρινα
Γνωρίζω τα βάσανα που κρύβεις, τις ανησυχίες, τις χαρές και τις λύπες σου.
Γνωρίζω τον κόσμο σου, ακόμη από τις μυρωδιές της παιδικής μου ηλικίας.
Γνωρίζω τους προδομένους στόχους σου και τις μαχες που δεν σ’ άφησαν να δώσεις.
Γνωρίζω το τραύμα στο στήθος σου κι ας μη μας το ‘δειξες ποτέ.
Γνωρίζω καλά τις σιωπηλές επιθυμίες σου αλλά και τις άγρυπνες νύχτες του χειμώνα.
Εξερεύνησα εγκατελειμμένα κτίρια κι απόμερους ανθρώπους που κι εσυ είχες ξεχάσει
Απανω σου ένιωσα τα πρώτα καρδιοχτύπια μου
και γεύτηκα τον έρωτα.
Δάκρυσα με τις αφίξεις σου και έκλαψα με τους αποχαιρετισμούς σου.
Πένθησα χαμένες ευκαιρίες, ανεκπλήρωτους έρωτες και κανα δυο φιλίες.
Αγάπησα κι αγαπήθηκα, πλήγωσα και πληγώθηκα, ποτε μου δεν σε πρόδωσα μα δυστυχώς προδώθηκα.
Σε ξέρω Φλωρινα. Εγώ ο γιος σου, που ποτέ δεν μ‘ αποδέχθηκες έτσι όπως είμαι!!! Μα πάντα θα σ’ αγαπάω όπου κι αν είμαι…
*νομικός
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου