Πέρασαν τα χρόνια και ήρθε η συνάντηση της αριστεράς, των πολλαπλών ιδεολογικών ρευμάτων. Βρεθήκαμε στον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κοινό δρόμο, με τις αντιφάσεις, με τις διαφορές του, αλλά και με την πεποίθηση ότι μόνο έτσι μπορούμε να τα καταφέρουμε. Και έγιναν από τότε πολλά. υπήρξαν νίκες, χαρές, ήττες, μια συναρπαστική κοινωνική και πολιτική περιπέτεια.
Ο Γιώργος, όπως πολλοί είπαν από το πρωί σήμερα 27 Απρίλη 2020, ήταν ο άνθρωπος πίσω (εγώ θα έλεγα μπροστά) από κάθε συγκέντρωση. Ήταν ο άνθρωπος, που κάλυπτε κενά ή που δεν άφηνε να φαίνονται. Ένας αφανής εργάτης της κοινής μας υπόθεσης, της Αριστεράς.
Ο Γιώργος ήταν και πολλά άλλα. Ο άνθρωπος του καλού μεζέ, της παρέας και ας μην μίλαγε πολύ, του Ολυμπιακού (αμέτρητες οι συζητήσεις για την ομάδα), της ιδιαίτερης πατρίδας του της Λήμνου, την οποία λάτρευε και τόσα άλλα...
Ο Γιώργος, όμως, ήταν και κάτι περισσότερο.
Ήταν αδελφός μου και ας διαφωνούσαμε συχνά. Ήταν ο πατέρας (και) των δικών μου παιδιών, του Κώστα και του Βασίλη. Ήταν ο άντρας της αγαπημένης μου αδελφής της Βάσως, που στάθηκε στο πλευρό του μέχρι την τελευταία, την ύστερη ανάσα...
Ο άνθρωπος αυτός, ο Γιώργης, ακόμα και τις τελευταίες στιγμές δεν λύγισε.
Ήξερε που πάει, είχε επίγνωση του οδυνηρού τέλους.
Και έδωσε οδηγίες.
Οδηγίες για το φινάλε...
Περήφανο, ασυμβίβαστο, συμβατό με τη ζωή του.
Πολιτική κηδεία, καύση και η στάχτη του να σκορπιστεί στον άνεμο, να γίνει ένα με αυτόν...
Ο Γιώργος Πιαντές ήταν ο γαμπρός μου...
*Ο Πάνος Λάμπρου είναι μέλος της Π.Γ. του ΣΥΡΙΖΑ και υπεύθυνος του Τομέα Δικαιωμάτων
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου