Θυμάμαι πριν πολλά πολλά χρόνια , είχε έρθει στο ιατρείο μια κυρία και βλέποντας τον κόσμο στην αίθουσα αναμονής, είπε με φρίκη:
''το εγγόνι μου δεν θα έρθει ποτέ να στριμωχτεί εδώ''...
Όπως νομίζετε, της απάντησα, έτσι ασκώ την ιατρική και την ασκώ υπεύθυνα.
Προφανώς η κυρία αυτή πίστευε ότι το μικρό ήταν ένας ακόμα πορφυρογέννητος που δεν ήταν δυνατόν να συγχρωτισθεί με την πλέμπα...
Το πρόβλημα αυτό βέβαια είναι διαχρονικό.
Πολλοί θεωρούν εαυτόν διαφορετικό , δηλαδή ανώτερο από τους υπόλοιπους και φυσικά απαιτούν να έχουν μια διαφορετική αντιμετώπιση.
Αργά ή γρήγορα θα σπάσουν τα μούτρα τους και θα μείνουν πίσω, πολύ πίσω, ενώ όλοι εμείς που προτιμάμε τις εξέδρες και τα λεωφορεία, προχωράμε μπροστά και είμαστε πολλοί, πάρα πολλοί και χαιρόμαστε κάθε στιγμή της ζωής και μαχόμαστε για να την κάνουμε καλύτερη.
Θα μείνει πολύ πίσω ο Κώστας που την έχει δει πολιτευτάκιας, και αγωνιούσε να βρει ένα κόκκινο κάθισμα για τα οπίσθια του, διότι είδε ότι οι εξέδρες ήταν μπασκλάς για την Υψηλότητά του...
Μωρέ Κώστα μου είσαι από ένα χωριό όπως οι περισσότεροι, τι θες τα κόκκινα καθίσματα; Προσγειώσου αλλιώς θα σε γειώσουν όλοι.
Ευτυχώς οι μεγάλες πανανθρώπινες ιδέες ποτέ ΔΕΝ στηρίχτηκαν σε όσους επιδίωκαν κόκκινα καθίσματα , αλλά στηρίχτηκαν στον απλό Λαό, στηρίχτηκαν στην τσιμεντένια εξέδρα.
''το εγγόνι μου δεν θα έρθει ποτέ να στριμωχτεί εδώ''...
Όπως νομίζετε, της απάντησα, έτσι ασκώ την ιατρική και την ασκώ υπεύθυνα.
Προφανώς η κυρία αυτή πίστευε ότι το μικρό ήταν ένας ακόμα πορφυρογέννητος που δεν ήταν δυνατόν να συγχρωτισθεί με την πλέμπα...
Το πρόβλημα αυτό βέβαια είναι διαχρονικό.
Πολλοί θεωρούν εαυτόν διαφορετικό , δηλαδή ανώτερο από τους υπόλοιπους και φυσικά απαιτούν να έχουν μια διαφορετική αντιμετώπιση.
Αργά ή γρήγορα θα σπάσουν τα μούτρα τους και θα μείνουν πίσω, πολύ πίσω, ενώ όλοι εμείς που προτιμάμε τις εξέδρες και τα λεωφορεία, προχωράμε μπροστά και είμαστε πολλοί, πάρα πολλοί και χαιρόμαστε κάθε στιγμή της ζωής και μαχόμαστε για να την κάνουμε καλύτερη.
Θα μείνει πολύ πίσω ο Κώστας που την έχει δει πολιτευτάκιας, και αγωνιούσε να βρει ένα κόκκινο κάθισμα για τα οπίσθια του, διότι είδε ότι οι εξέδρες ήταν μπασκλάς για την Υψηλότητά του...
Μωρέ Κώστα μου είσαι από ένα χωριό όπως οι περισσότεροι, τι θες τα κόκκινα καθίσματα; Προσγειώσου αλλιώς θα σε γειώσουν όλοι.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου