Με αφορμή το πέσιμο* στον Μανιό που πήγε στο Πολυτεχνείο σκέφτομαι τα εξής:
Ένας άνθρωπος που έχει φυλακιστεί και υποστεί βασανιστήρια στη χούντα, κάποιος που οι γονείς του βασανίστηκαν ή συμμετείχαν στα γεγονότα κ.λπ. έχουν κάθε δικαίωμα να τιμήσουν όπως νομίζουν την επέτειο, ακόμη κι αν ιδεολογικά έχουν μεταστραφεί.
Το όριο εγώ το βάζω σε αυτούς που γίνονται φασίστες. Γι' αυτό και οργίστηκα με τον Μίκη που ξέπλυνε τους βασανιστές του, που κατά τα άλλα, παρά τον ανεμόμυλο στο μυαλό του, τον έβλεπα σαν τον παππού όλων μας, ένα ζωντανό κομμάτι της ιστορίας του προηγούμενου αιώνα.
Δεν είναι ιερές αγελάδες οι αγωνιστές και οι βασανισθέντες, η πολιτική κριτική πρέπει να τους γίνεται ανελέητα καθημερινά, ομως δεν μπορεί να τους απαγορευτεί το δικαίωμα να τιμήσουν ένα κομμάτι της ιστορίας τους. Μου φαίνεται απάνθρωπο.
Και εξηγούμαι:
Το καλοκαίρι του 2015 μετά το δημοψήφισμα γνώρισα μια αντάρτισσα, κοντά στον Ζαχαριάδη είχε κάνει μεταξύ άλλων, με εξορίες κ.λπ. Μου είπε ότι στο δημοψήφισμα ψήφισε ναι, γιατί δεν έπρεπε να διακινδυνεύσει η χώρα να βγει από το ευρώ και να περάσει μια μεγάλη περιπέτεια για την οποία δεν ήταν έτοιμη. Σημειώνω ότι δεν είναι πλούσια η βολεμενη.
Τα ίδια περίπου άκουσα να λέει η Άλκη Ζεη, που είχε γνωρίσει επίσης εξορίες.
Με όσους ψήφισαν ναι, δεν με ενώνει σχεδόν τίποτα. Για τους συγκεκριμένους ανθρωπους όμως που έχουν ζήσει στερήσεις, βασανιστήρια, φυλακή και εξορία για τις ιδέες και τη δράση τους, μπήκα σε σκέψεις.
Ποιες είναι οι διαδρομές της συνείδησης που οδηγούν έναν κομμουνιστή (πρώην ή νυν), έναν αγωνιστή, να κάνει μια επιλογή συμβιβασμού;
Είναι μόνο η αλλαγή της προσωπικής κατάστασης, η οικονομική ασφάλεια που μπορεί να έχει αποκτήσει, η εξουσία που κατέλαβε ή στην οποία προσβλέπει; Είναι τόσο μονοσήμαντη η πορεία διαμόρφωσης της συνείδησης;
- Μπορεί, ειδικά γι' αυτήν την κατηγορία ανθρώπων, να είναι και μια βαθιά ειλικρινής ανάγκη να μην ξαναζήσουν οι ίδιοι και τα παιδιά τους μια φρίκη; Να επιλέγουν δηλαδή πια μια "ειρηνική" πορεία αντί μιας πολεμικής, που την εζησαν, την άντεξαν αλλά δεν την θέλουν πια για κανέναν;
Αυτά σκέφτομαι και γι' αυτό σε τέτοιες περιπτώσεις κρίνω πια ότι είναι πιο έντιμο να παραμένω φειδωλή σε κριτική.
* Σημ.σύνταξης ιστολογίου:
το πέσιμο στον Μανιό, εννοεί η αρθρογράφος νομικός, την απαγόρευση κατάθεσης στεφανιού στις 16/11/2017 στο Πολυτεχνείο από κάποια άτομα στον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Νίκο Μανιό, μαζί με αντιπροσωπεία του κόμματος.
το πέσιμο στον Μανιό, εννοεί η αρθρογράφος νομικός, την απαγόρευση κατάθεσης στεφανιού στις 16/11/2017 στο Πολυτεχνείο από κάποια άτομα στον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Νίκο Μανιό, μαζί με αντιπροσωπεία του κόμματος.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου