Δεν άκουσες το ραδιόφωνο; έχουμε δικτατορία...
-'' εντάξει...επαρχία είμαστε...δεν νομίζω να μας πειράξουν... για ένα καφέ πηγαίνω δίπλα''...
Είμαστε ανήμερα στις 21 Απριλίου 1967. Πράγματι τότε δεν είχαν αρχίσει οι αθρόες συλλήψεις τουλάχιστον τις πρώτες ώρες. Το απόγευμα προς βράδυ χτυπάει η πόρτα του σπιτιού...
Ελάτε στο τμήμα για υπόθεσή σας...Είναι ένστολοι αστυνομικοί...
Ο πατέρας του σπιτιού ζητάει λίγο χρόνο να χτενιστεί και να βάλει γραβάτα...
Τα παιδιά τον βλέπουν να φεύγει...η μικρή ουρλιάζει σαν κάτι να καταλαβαίνει...
Η γειτονιά σηκώνεται στο πόδι...Δεν είναι κακοί άνθρωποι...είναι όμως οι περισσότεροι στο αντίπαλο στρατόπεδο...πολλοί έχουν και προσωπικές τραυματικές εμπειρίες...στεναχωρήθηκαν...βοήθησαν να βγεί γρήγορα έξω από το στρατόπεδο συγκέντρωσης...εγγυήθηκαν οι ίδιοι...
Τι ήταν αυτό το στρατόπεδο;
Ενα σχολείο εκεί δίπλα...Τους έβαλαν στις αίθουσες όπως όπως...
Το πρωί η μάνα και τα δύο παιδιά της , κάθονται έξω από τα κάγκελα και κοιτάνε...Τους βγάζουν έξω για να πάνε τουαλέτα. Οι φαντάροι τους συνοδεύουν με τα αυτόματα...
Οι αριστεροί δημοκρατικοί πολίτες βαδίζουν ο ένας πίσω από τον άλλον...Στο προαύλιο έχουν φτιαχτεί πρόχειρα φυλάκια με σάκους άμμου και αυτόματα όπλα.
Αλήθεια τι φοβούνται; ποιόν φοβούνται;
Αυτοί μόνον είναι οι επικίνδυνοι...
Τέλος πάντων...
Στο πρώτο επισκεπτήριο περιμένουν τον μπαμπά τους...η κυρά Γιωργία που έχει το κυλικείο τρέχει να εξυπηρετήσει τους ένστολους...δεν τους ''είδε'' αυτούς τους τρεις...που κάθονται στην άκρη για να τους πει μια καλημέρα. Δεν πειράζει, έτσι είναι η κοινωνία.
Τα χρόνια όμως περνάνε γρήγορα...σκληρά , αλλά γρήγορα.
Η πλάκα είναι με την μεταπολίτευση...Ολοι είχαν κάνει αντίσταση...ακόμη και οι βασανιστές!
Ας μείνει αυτό λοιπόν από την θλιβερή και τραγική ιστορία:
ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΑΝΗΚΟΥΜΕ ΚΟΜΜΑΤΙΚΑ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
ΠΙΣΤΗ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου