ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

Οι διακρίσεις στην ζωή μας είναι πολλές.
Τις συναντάμε καθημερινά σε πολλούς χώρους. 
Πολλές φορές είναι έντεχνη. Δεν την καταλαβαίνουμε με το πρώτο. 

Θέλει προσοχή και όταν καταλάβουμε την διάκριση πρέπει να μείνουμε σταθεροί στην θέση μας, όπως έμεινε η 42χρονη Ρόζα Πάρκς την 1η Δεκέμβρη 1955 στη θέση της στο λεωφορείο.
Προσέξτε!
Δεν είχε κάτσει σε θέση λευκού! Αρνήθηκε να σηκωθεί από θέση μαύρου για να κάτσει ένας λευκός!

Πρέπει να μείνουμε σταθεροί στη θέση μας, όπως έμεινε στις 14 Νοέμβρη 1960, η εξάχρονη μαύρη Ρούμπι Μπρίτζις και συνέχισε να πηγαίνει σχολείο παρόλη την καθολική κατακραυγή των λευκών!
Απλά πράγματα ανοίγουν δρόμους. 
Θυμάμαι την μέρα που γεννιόταν ο γιός μου. Μικρός εγώ , μικρή κι η γυναίκα μου , μπήκαμε στο ασανσέρ του Δημόσιου Μαιευτηρίου για να πάμε στην αίθουσα τοκετών. Μαζί μας βιαστικός μπήκε και ο καθηγητής της αναισθησιολογίας και μου είπε: '' Μην πατάς το κουμπί βιάζομαι να πάω πρώτα εγώ'' 
Η απάντησή μου ήταν: ''Ας είχες έρθει νωρίς για δουλειά και όχι τώρα'' και φυσικά πάτησα τον όροφο που ήθελα!
Θυμάμαι την φοιτήτρια των Τ.Ε.Ι. που όταν ο  Διευθυντής , της είπε να του φτιάξει καφέ, αυτή απάντησε ότι είναι στην υπηρεσία για να εκπαιδευτεί και όχι για να φτιάχνει καφέδες!
-Οι διακρίσεις να ξέρουμε ότι δεν προέρχονται πάντα από άτομα με συγκεκριμένη ιδεολογία.
-Μπορεί να τις συναντήσουμε παντού.

Categories: editorial