«Σήμερον εμού, αύριον ετέρου και ουδέποτε τινός»

Το είχα πρωτοδιαβάσει πριν πολλά πολλά χρόνια πάνω από μια πόρτα  σε ένα σπίτι στην ορεινή Ναυπακτία όταν έκανα αγροτικό.
Με είχε εντυπωσιάσει.
Μου έμεινε χαραγμένο στο μυαλό μου επί τριάντα χρόνια και το έχω πάντα οδηγό!
Βλέπω τον αγώνα που γίνεται καθημερινά από ασήμαντους ανθρώπους,σαν να πρόκειται να ζήσουν αιώνες και απορώ!
Αγωνίζονται τα ''ανθρωπάκια'' αυτά όχι για να ζήσουν απλώς καλύτερα,αλλά για να μαζέψουν , όσον το δυνατόν περισσότερο χρήμα και ακίνητα!
Όχι μόνον όμως υλικά αγαθά,αλλά μαζεύουν και άλλα και άλλα και άλλα...
Άλλος μαζεύει πτυχία,άλλος πανεπιστημιακούς τίτλους,άλλος εργασίες...
Θα μου πείτε να είμαστε μηδενιστές;
Να μην ασχολούμαστε με τίποτε;
Φυσικά όχι!
Αλλά να υπάρχει μέτρο ρε παλικάρια!
Α! ΞΈΧΑΣΑ!
Τώρα μαζεύουν και like στο διαδίκτυο μερικοί και μερικές!
Αχ  και  πάλι αχ!
Ένα χρυσό τίποτε είσαστε!
Κοιτάχτε γύρω σας πόσα σπίτια που κάποτε έσφυζαν από ζωή,στέκουν άδεια ή έχουν γίνει πολυκαταστήματα!
Κοιτάχτε πόσες οικογένειες που κάποτε διοικούσαν τώρα έχουν εξαφανιστεί!

ΠΑΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ

Categories: editorial