Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2024

ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΣΟΒΑΡΑ του Σταμάτη Σακελλίων*

 



Το βράδυ των εκλογών του 2019 ο Αλέξης Τσίπρας έκανε μια δήλωση με την οποία έριχνε την ευθύνη της ήττας στο κόμμα, άρα στον σ. Πάνο Σκουρλέτη που ήταν τότε γραμματέας. Πρώτο λάθος. Ο πρόεδρος έριξε την ευθύνη στον γραμματέα και δεν πήρε το μερίδιο που του αναλογούσε. Να σημειωθεί εδώ ότι το κόμμα τότε δεν ήταν και στην καλύτερη κατάσταση εξαιτίας των μνημονιακών δεσμών, αλλά και εσωτερικών ζητημάτων, όπως όμως υπήρξε και θύμα απαξίωσης από κάποιους κυβερνητικούς.
- Το διάστημα 2019-2023 ο Αλέξης Τσίπρας βρήκε το φάρμακο, την άνευ όρων και χωρίς προϋποθέσεις διεύρυνση του κόμματος προς τον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και όχι μόνο. Στο συνέδριο του 2022 αποφασίστηκε κατά πλειοψηφία το νέο καταστατικό αλλά και οι ρυθμίσεις που επέτρεπαν σε κάθε πολίτη να μπορεί να ψηφίζει για πρόεδρο του κόμματος με δύο ευρώ. Τον Φεβρουάριο του 2023 ο Αλέξης Τσίπρας χάνει μια μοναδική ευκαιρία να εισηγηθεί την διαγραφή του Παύλου Πολάκη ώστε να κοπεί ο πολιτικός νεοαυριανισμός που εμφιλοχωρούσε ήδη σε κομμάτι των πολιτών που στήριζαν τον ΣΥΡΙΖΑ.
Οι μεταγραφές χωρίς όριο χωρίς προϋποθέσεις προσώπων που το μόνο τους στοιχείο ήταν η αντίθεση τους στον Μητσοτάκη είναι προφανές ότι αντιμετωπίστηκαν από την κοινωνία ως οπορτουνιστικές κινήσεις πανικού που δεν πρόσθεσαν τίποτε και αφαίρεσαν πολλά. Η προσωπολατρεία επιπροσθέτως ανέδειξε και το ζήτημα της υποεκπροσώπησης της πολιτικής ουσίας.
-Επομένως δεδομένων αυτών και άλλων πολλών το 32% του 2019 έγινε 18% το 2023, πράγμα πρωτοφανές για κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο αριστερός σκεφτόμενος, προοδευτικός κόσμος γύρισε οριστικά την πλάτη στον ΣΥΡΙΖΑ. Επιπροσθέτως η σιωπή του Αλέξη Τσίπρα στα fake που διακινούσαν οι φίλοι και οι οπαδοί του Πολάκη και του Κασελάκη στις εκλογές για πρόεδρο πέρσι, εναντίον της Έφης, του Ευκλείδη και άλλων, είναι πρόδηλο ότι ευνόησε τον Κασελάκη. Αλλά, όσοι, όσες, όσα είχαμε εκφράσει τις αντιρρήσεις μας όλα τα προηγούμενα χρόνια απλώς κατηγορηθήκαμε για υπονομευτές του Αλέξη.



-Αν λοιπόν ο Αλέξης θέλει να διασώσει το όποιο πολιτικό κεφάλαιο του έχει απομείνει οφείλει να κάνει μια γενναία αυτοκριτική. Δυστυχώς η ζημιά που έγινε είναι τεράστια.

Η επανάκτηση της πολιτικής αξιοπρέπειας της Αριστεράς είναι ένα τιτάνιο έργο και ένα βαρύ καθήκον για εμάς, την Νέα Αριστερά. Και αυτή η προσπάθεια θα κριθεί στο πεδίο. Ο Κασελάκης ήταν το σύμπτωμα, όχι η αιτία. Αυτή είναι η λεπτή διάκριση. Ακόμη και να φύγει δεν σημαίνει ότι το μαγαζί θα είναι γωνία. Αλλά οι όποιες εξελίξεις σε αυτόν τον ΣΥΡΙΖΑ οφείλουν μεν να μας ενδιαφέρουν, αλλά να μην μας δεσμεύουν σε καμία περίπτωση.

* Θεολόγος , δημοσιογράφος , σκεπτόμενος αριστερός

Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2024

"Μην φοβάσαι τους κουρελήδες" του Πάνου Λάμπρου*

 









Τον ξυπόλητο και κουρελή να μην φοβάσαι... 


Διάβασα άναυδος ή σχεδόν άναυδος -δυστυχώς συνηθίσαμε πια-την ανάρτηση της Κυρίας Ακρίτα** για την "πλύστρα και το γιό της". Για το φτωχό δηλαδή, για τον εργάτη, τον "ξυπόλητο" και "κουρελή", που σαν να είναι νομοτέλεια ζηλεύει τον πλούτο, τον ορέγεται και κάνει ότι μπορεί για να τον κατακτήσει.


Και κάπως έτσι μπαίνει στην πολιτική και μάλιστα σε οργανώσεις και κόμματα της Αριστεράς! 


Από την άλλη, ο πλούσιος δεν έχει ανάγκη. "Τον χορτασμένο μη φοβάσαι" μας είπε η κ. Ακρίτα.

 Ο χορτάτος, ο πλούσιος, το παιδί της "καλής οικογένειας" αποφασίζει να ασχοληθεί με την πολιτική από ανιδιοτέλεια, από ανθρωπισμό, με έγνοια για τον συνάνθρωπό του και την πατρίδα.


Η πλύστρα και ο γιός της είναι το πρόβλημα. Ο εργάτης που αποφάσισε να οργανωθεί. Ο φτωχός που είχε τη δύναμη να ξεσηκωθεί και ας είχε τρύπιο σώβρακο. Ο "ξυπόλητος" που είδε κατάματα την αδικία. 

Ο "κουρελής", αταίριαστος με τον καθωσπρεπισμό και την γοητεία της πολιτικής. 


Αλλά γιατί μόνο αρσενικοί; Θα μπορούσαμε να προσθέταμε τη ράφτρα, την κομμώτρια, την άνεργη, εντέλει την κόρη της πλύστρας. 


Αισθάνθηκα τη ανάρτηση της κ. Ακρίτας στο πετσί μου. Είμαι ένας από αυτούς. Ένας από τους "κουρελήδες" του κόσμου, που όταν αποφάσισα να ασχοληθώ με την Αριστερά και όχι εν γένει με την πολιτική, δεν είχα απολύτως τίποτα. Με ένα τρύπιο σώβρακο, που λέει ο λόγος. Σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, στα 65 μου πλέον, ένα βήμα πριν τη σύνταξη "βγαίνω" (όχι από την Αριστερά φυσικά) το ίδιο κουρελής, το ίδιο ανήσυχος για τη ζωή και την επιβίωση. 


Είμαι υπερήφανος για τη μητέρα μου, πάμφτωχη και γενναία. Είμαι υπερήφανος για τον πατέρα μου, σερβιτόρος, ενίοτε άνεργος και πάντα φτωχός. Είμαι υπερήφανος για τα αδέλφια και τα ανίψια μου. Είμαι υπερήφανος για την τάξη, που έτσι κι αλλιώς ανήκω... 


Ένας κουρελής ήμουν και δεν ντρέπομαι γι΄ αυτό.  


   


Όλο αυτό το διάστημα έχουν γραφτεί εκατοντάδες σχόλια και ατάκες, που κινούνται στην ίδια λογική. Κατάρες για όσους αφιέρωσαν τη ζωή τους στην υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης. Ειρωνείες και ατελείωτοι υπαινιγμοί εναντίον ανθρώπων που εντάχθηκαν σε κόμματα και οργανώσεις της Αριστεράς.


Κρατήστε αδέλφια, κρατήστε γερά.


* ακτιβιστής της Αριστεράς

** βουλεύτρια Επικρατείας (με λίστα χωρίς σταυρό)