Και ξαφνικά μες τη κάψα του μεσημεριού, βλέπω απέναντι μου, στο οικόπεδο που άφησε πίσω του το γκρέμισμα ενός ακόμη σπιτιού με κεραμίδια, βλέπω λοιπόν ένα μικρό κορίτσι να ζωγραφίζει στον τοίχο που απόμεινε.
Να πιεις νερό, της λέω, θα πέσεις ξερή.
Κοιτάζει , χαμογελάει , Ι don't speak greek.
Το μπουκάλι της, άδειο.
Just a moment, πάω σπίτι, κατεβάζω ένα μπουκάλι.
I like your shoes Andrea, γελάμε.
Φτιάχνει ένα υπέροχο γκράφιτι, κρίμα που θα κρατήσει λίγο καιρό γιατί θα σηκώσουν πολυκατοικία κάποια στιγμή...
Φτιάχνει γκράφιτι για τις γυναίκες, λέει.
Μία easy rider μουσουλμάνα με παραδοσιακό πράσινο khimar abaya.
Θέλει να στείλει ένα μήνυμα για την γυναικεία καταπίεση και την ελευθερία έκφρασης σε σχέση με τα θρησκευτικά πιστεύω; Αλλά πάλι η καταπίεση των γυναικών δεν υπάρχει μόνο στις μουσουλμανικές χώρες. Στη Δύση της υποτίθεται ελεύθερης έκφρασης, οι γυναίκες βρίσκονται παγιδευμένες σε καταπιεστικά μοντέλα και στερεότυπα, για να μην πιάσουμε και το θέμα της βίας ή του σεξισμού. Και σίγουρα για όλες τις γυναίκες χρειάζεται κάτι περισσότερο από την κατάργηση ενδυμασιών που καλύπτουν το σώμα και το κεφάλι.
Αυτά σκέφτομαι όπως τη βλέπω να ζωγραφίζει. Και την αφήνω ήσυχη να τελειώσει το έργο της, γιατί οι σκέψεις αυτές ανοίγουν μία τεράστια συζήτηση και τους καλλιτέχνες δεν τους απασχολείς την ώρα της δημιουργίας.
* δημοσιογράφος/ακτιβίστρια
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου