Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2018

Η ΧΟΥΝΤΑ ΤΩΝ ΑΛΗΤΩΝ ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑΣ 18

Γωνία Τοσίτσα και Μπουμπουλίνας , πίσω από το Αρχαιολογικό Μουσείο και διαγώνια πίσω από το Πολυτεχνείο.
Μια πολυκατοικία στέκεται μεγαλόπρεπη - λόγω του όγκου της - στη γωνία αυτή.
Η άγνοια ή η έντεχνη προπαγάνδα του φασισμού στη χώρα μας, την έχει αφήσει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
Εδώ και συγκεκριμένα στη ταράτσα της και συγκεκριμένα στο πλυσταριό της, προσπαθούσαν οι βασανιστές της δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967, να ''ξεπλύνουν'' τα δημοκρατικά φρονήματα των Ελλήνων πολιτών.
Ο Περικλής Κοροβέσης, ο Κεφαλονίτης ήρωας, διηγείται στο βιβλίο του ''ΑΝΡΩΠΟΦΥΛΑΚΕΣ'' με τραγικό τρόπο τα βασανιστήρια που υπέστη από τα ανθρωπόμορφα τέρατα της χούντας των συνταγματαρχών.
Πολλοί τα ξέχασαν ή δεν θέλουν να τα θυμούνται. Άλλοι συχώρεσαν τους βασανιστές τους και άλλοι ξορκίζοντας το κακό , κάθισαν και μίλησαν και ήπιαν μαζί τους.
Άλλοι όμως δεν ξεχνάνε και όσο κι αν προσπάθησαν , ήρθε ο καιρός μετά από δεκαετίες σαν πελώριο κύμα να ξεχυθεί η οργή για τους φασίστες εκείνους και για τους σημερινούς φασίστες φανερούς και κρυφούς, επίγονους της κληρονομιάς εκείνων.
- Στις 14 Δεκέμβρη 1976 εκτελείται ο Ευάγγελος Μάλλιος ένας εκ των μεγαλύτερων βασανιστών της Δικτατορίας. Στις 31 Γενάρη 1979 εκτελείται ο Πέτρος Μπάμπαλης ένας ακόμα αρχιβασανιστής. 
Και οι δύο είχαν μεγάλη δράση σε αυτή την αιματοβαμμένη ταράτσα. 
Το κτίριο αυτό εσπευσμένα έγινε πολυκατοικία στην αναμπουμπούλα της πτώσης της δικτατορίας και έτσι πήρε μαζί του πολλά μυστικά και στην θέση του ορθώθηκε η σημερινή πολυκατοικία. 
Η μεγάλη ειρωνία της ιστορίας είναι ότι ο πρώτος ιδιοκτήτης του, είναι ο Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος κατοχικός πρωθυπουργός συνεργάτης των Γερμανών κατά την διάρκεια της Κατοχής. 
Αργότερα νοικιάστηκε σαν ξενοδοχείο με το όνομα White House (Λευκός Οίκος). Εμένα το όνομα αυτό παραπέμπει τον νου μου στα λευκά κελιά των αγωνιστών στην Δυτική Γερμανία. 
Τέλος το πήρε και η Ασφάλεια που το κράτησε έως το 1971 βασανίζοντας πολίτες αριστερούς και δημοκρατικούς και αφήνοντας τους, ανάπηρους σωματικά και ψυχικά...

Το κτίριο πίσω δεξιά, φωτογραφημένο από μένα 24/11/2018
45 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου


Εδώ βέβαια παίχτηκε το παιχνιδάκι της άγνοιας και παραποίησης της ιστορίας και δήθεν το μπέρδεψαν με το διπλανό κτίριο ιδιοκτησίας και αυτό του Λογοθετόπουλου. Πέρασα ατέλειωτες ώρες κοιτώντας το, διαβάζοντας, μαθαίνοντας, ενθυμούμενος...

Γκρίσα Μαρκς
Το κολαστήριο το 1966 πίσω από το Μουσείο στον πεζόδρομο
της Τοσίτσα με την προτομή της Λέλας Καραγιάννη



Πληροφορίες βρήκα από την Μίνα Ψυχογιού artic.gr και από τον μέντορα συμπατριώτη Περικλή Κοροβέση


Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2018

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΕΡΕΣ ΑΓΕΛΑΔΕΣ ΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ της Μαρίας Γεωργιτσοπούλου

Με αφορμή το πέσιμο* στον Μανιό που πήγε στο Πολυτεχνείο σκέφτομαι τα εξής:
Ένας άνθρωπος που έχει φυλακιστεί και υποστεί βασανιστήρια στη χούντα, κάποιος που οι γονείς του βασανίστηκαν ή συμμετείχαν στα γεγονότα κ.λπ. έχουν κάθε δικαίωμα να τιμήσουν όπως νομίζουν την επέτειο, ακόμη κι αν ιδεολογικά έχουν μεταστραφεί.
Το όριο εγώ το βάζω σε αυτούς  που γίνονται φασίστες. Γι' αυτό και οργίστηκα με τον Μίκη που ξέπλυνε τους βασανιστές του, που κατά τα άλλα, παρά τον ανεμόμυλο στο μυαλό του, τον έβλεπα σαν τον παππού όλων μας, ένα ζωντανό κομμάτι της ιστορίας του προηγούμενου αιώνα.
Δεν είναι ιερές αγελάδες οι αγωνιστές και οι βασανισθέντες, η πολιτική κριτική πρέπει να τους γίνεται ανελέητα καθημερινά, ομως δεν μπορεί να τους απαγορευτεί το δικαίωμα να τιμήσουν ένα κομμάτι της ιστορίας τους. Μου φαίνεται απάνθρωπο.
Και εξηγούμαι:
Το καλοκαίρι του 2015 μετά το δημοψήφισμα γνώρισα μια αντάρτισσα, κοντά στον Ζαχαριάδη είχε κάνει μεταξύ άλλων, με εξορίες κ.λπ. Μου είπε ότι στο δημοψήφισμα ψήφισε ναι,  γιατί δεν έπρεπε να διακινδυνεύσει η χώρα να βγει από το ευρώ και να περάσει μια μεγάλη περιπέτεια για την οποία δεν ήταν έτοιμη. Σημειώνω ότι δεν είναι πλούσια η βολεμενη.
Τα ίδια περίπου άκουσα να λέει η Άλκη Ζεη, που είχε γνωρίσει επίσης εξορίες.
Με όσους ψήφισαν ναι,  δεν με ενώνει σχεδόν τίποτα. Για τους συγκεκριμένους ανθρωπους όμως που έχουν ζήσει στερήσεις, βασανιστήρια, φυλακή και εξορία για τις ιδέες και τη δράση τους, μπήκα σε σκέψεις.
Ποιες είναι οι διαδρομές της συνείδησης που οδηγούν έναν κομμουνιστή (πρώην ή νυν), έναν αγωνιστή, να κάνει μια επιλογή συμβιβασμού;
Είναι μόνο η αλλαγή της προσωπικής κατάστασης, η οικονομική ασφάλεια που μπορεί να έχει αποκτήσει, η εξουσία που κατέλαβε ή στην οποία προσβλέπει; Είναι τόσο μονοσήμαντη η πορεία διαμόρφωσης της συνείδησης;
- Μπορεί, ειδικά γι' αυτήν την κατηγορία ανθρώπων, να είναι και μια βαθιά ειλικρινής ανάγκη να μην ξαναζήσουν οι ίδιοι και τα παιδιά τους μια φρίκη; Να επιλέγουν δηλαδή πια μια "ειρηνική" πορεία αντί μιας πολεμικής, που την εζησαν, την άντεξαν αλλά δεν την θέλουν πια για κανέναν;
Αυτά σκέφτομαι και γι' αυτό σε τέτοιες περιπτώσεις κρίνω πια ότι είναι πιο έντιμο να παραμένω φειδωλή σε κριτική.


* Σημ.σύνταξης ιστολογίου:
το πέσιμο στον Μανιό, εννοεί η αρθρογράφος νομικός, την απαγόρευση κατάθεσης στεφανιού στις 16/11/2017 στο Πολυτεχνείο από κάποια άτομα στον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Νίκο Μανιό, μαζί με αντιπροσωπεία του κόμματος.

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2018

Ο ΒΑΡΝΑΛΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Την Πρωτοχρονιά του 1930 κι ενώ ολόκληρος ο κόσμος είχε βυθιστεί στην Παγκόσμια Οικονομική Ύφεση, δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες εκτενέστατη εγκύκλιος της ιεραρχίας της Ελλάδος «προς τον λαόν», στην οποία καταδικάζονταν οι «μαλλιαροκομμουνιστές» και «το κύμα της ασεβείας και αθεΐας». 
Η εγκύκλιος αυτή ήταν καρπός της τελευταίας ιεράς συνόδου και διανεμήθηκε στις μητροπόλεις με τη σύσταση να γνωστοποιηθεί όσο το δυνατόν ευρύτερα. 
Ο Κώστας Βάρναλης τότε, έγραψε το ποίημα, με τίτλο «Μποναμάς» που δημοσιεύτηκε με τη σατιρική υπογραφή Γερβάσιος ο θεοεμβαίκτης, στο περιοδικό «Πρωτοπόροι», στο τεύχος Φλεβάρη 1931. Το 1959 το συμπεριέλαβε στα «Ποιητικά» του με τον τίτλο «Πρωτοχρονιάτικο» με κάποιες αλλαγές.




  
Μποναμάς
Σαράντα σβέρκοι βοδινοί με λαδωμένες μπούκλες
σκεμπέδες σταβροθόλωτοι και βρώμιες ποδαρούκλες
ξετσίπωτοι ακαμάτηδες, τσιμπούρια και κορέοι
ντυμένοι στα μαλάματα κι επίσημοι κι ωραίοι.

Εξήντα λύκοι με προβιά (γι’ αυτούς βαράν καμπάνες)
φάγανε γουρουνόπουλα, στραγγίσαν νταμιτζάνες!
Κι απέ ρεβάμενοι βαθιά ξαπλώσανε στα τζάκια,
κι αβάσταγες ενιώσανε φαγούρες στα μπατζάκια.

Την προσευκή τους κάνανε τα πράματα ν’ αλλάξουν
να ξεπροβάλουν οι κυράδες του Δεκαημέρου
χωρίς καπίστρι και λουρί, πολλές μαζί… (φυλάξου
τα πισινά του μουλαριού τα μπρος του καλογέρου!)

Κι ο Σατανάς τούς άκουσε που πιο καλά τους ξέρει
κι έστειλε τον καθηγητή της ηθικής ξεφτέρι…

Όξω οι φτωχοί φωνάζανε: «Πεινάμε τέτοιες μέρες»
γερόντοι και γερόντισσες, παιδάκια και μητέρες.
Κι οι των επίγειων αγαθών σφιχτοί νοικοκυρέοι
ανοίξαν το παράθυρο κι είπανε: «Φταιν οι αθέοι».
ΓΕΡΒΑΣΙΟΣ Ο… ΘΕΟΕΜΒΑΙΚΤΗΣ
(Διά το γνήσιον Κ. ΒΑΡΝΑΛΗΣ)


 Πρωτοχρονιάτικο
 Σαράντα σβέρκοι βωδινοὶ μὲ λαδωμένες μποῦκλες
σκεμπέδες, σταβροθόλωτοι καὶ βρώμιες ποδαροῦκλες
ξετσίπωτοι, ἀκαμάτηδες, τσιμπούρια καὶ κορέοι
ντυμένοι στὰ μαλάματα κ᾿ ἐπίσημοι κι ὡραῖοι.
Σαράντα λύκοι μὲ προβιὰ (γι᾿ αὐτοὺς χτυπᾷ ἡ καμπάνα)
καθένας γουρουνόπουλο, καθένας νταμιτζάνα!
Κι ἀπὲ ρεβάμενοι βαθιὰ ξαπλώσανε στὸ τζάκι,
κι ἀβάσταγες ἐνιώσανε φαγοῦρες στὸ μπατζάκι.
Ὄξ᾿ ὁ κοσμάκης φώναζε: «Πεινᾶμε τέτοιες μέρες»
γερόντοι καὶ γερόντισσες, παιδάκια καὶ μητέρες
κ᾿ οἱ τῶν ἐπίγειων ἀγαθῶν σφιχτοὶ νοικοκυρέοι
ἀνοῖξαν τὰ παράθυρα καὶ κράξαν: «Εἶστε ἀθέοι».
πηγή:artinews.gr

Πύργος Αν.Ρωμυλίας 14/2/1884 - Αθήνα 16/12/1974