Υγρή βραδιά...
Άπλωσα μια κουβερτούλα στη νύχτα.
Παλιά, μονή, χνουδάτη.
Την αποκαθήλωσα από το πιο ψηλό-μοναχικό ντουλάπι. Την είχα αγοράσει στα χρόνια της Αθήνας, από ένα ρομά περατάρη κάπου στο Γαλάτσι. Μοσχοβολά γηρατειά. Όταν με τύλιγε στο δυαράκι του Γαλατσίου ήμουν δεν ήμουν 23 χρονών. Δεν άναβε καλοριφέρ στην πολυκατοικία εκείνο τον καιρό. Τυλιγόμουν στην αγκαλιά της, κάτω από την μεγάλη αφίσα του Τσε, πάνω σε ένα παγκάκι, από τσιμεντόπλιθες που είχα φτιάξει υπερηφάνως με τα χεράκια και τη φαντασία μου, τις είχα βάψει κιόλας με τσιμεντόχρωμα κατακόκκινες, και διάβαζα ότι έβρισκα μπροστά μου. Είχα κι ένα τρατζινστοράκι και άκουγα και "Τριιιιιιτο Πρόγραμμα." Η κουβέρτα είχε γίνει σοφή.
Την κουβάλησα μαζί μου, όλα τα χρόνια των μετακομίσεων την έσερνα στα πόδια μου. Ήταν ζεστή και τρυφερή. Από το Γαλάτσι σ΄ εκείνο το υγρό υπόγειο, τέρμα Λάμψα πίσω απ΄το Γηροκομείο, στη μονοκατοικία στην Ελληνορώσων, που δεν είχε κεντρική θέρμανση και κόντεψα να τα τινάξω απ΄το κρύο. Η κουβέρτα εκεί, πιστή και στα χρόνια της Αγίας Παρασκευής με τύλιγε μαζί με τη Ρόζα τη γάτα μου, πάντα κάτω απ΄την αφίσα του Τσε κι ας είχα μεγαλώσει. Τι σου είναι τελικά ένα μικρό κουβερτόνι βρ' αδερφέ, γερνάτε μαζί, τυλίγεστε, αγαπιέστε, κυλιόσαστε...! Το αγοράζεις από χαρτζηλικάκι στα 25 χρόνια σου κι εκείνο μένει πάντα κοντά σου περιμένοντας με υπομονή να έρθει η σειρά του... Κι ένα χειμώνα προχωρημένο, αρχίζει να σου λεει παραμύθια, από αυτά που κοντεύεις να ξεχάσεις... "Τι είναι εδώ, κι άλλη μετακόμιση;" με ρώτησε καθώς του φορούσα μανταλάκια στο σχοινάκι της απλώστρας.
"Εδώ είναι το ακροτελεύτιον ταξίδι" ψιθύρισα. Εδώ θα ξαναγκαλιαστούμε να θυμόμαστε και να χουχουλιάζουμε...
δημοσιογράφος
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου